Συνέντευξη στην εφημερίδα SPORTDAY παραχώρησε η τερματοφύλακας της Ομόνοιας, Κωνσταντίνα Κουζάλη η οποία αναφέρθηκε στην πορεία της, στην κατάκτηση του κυπέλλου, στο μέλλον της και στον… Φαμπιάνο.
Αναλυτικά όσα είπε:
Αν και από μικρή επέλεξες να ασχοληθείς με την καλαθόσφαιρα (σ.σ είχες μάλιστα επιτυχημένη πορεία). Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε και διάλεξες τον δρόμο του ποδοσφαίρου;
«Δεν ήταν καθόλου εύκολη απόφαση. Μου πήρε μάλιστα δύο χρόνια να αποφασίσω σε ποιο άθλημα θα συνεχίσω να αγωνίζομαι. Τα έκανα και τα δύο για δύο σεζόν. Είχα την τύχη να βρεθώ σε μία από τις προπονήσεις της Ομόνοιας το 2018, όπου τοποθετήθηκα στην θέση του τερματοφύλακα για να βγει η προπόνηση, εκεί το τότε προπονητικό τιμ αποφάσισε να μου κάνει πρόταση για την επόμενη σεζόν για 2η τερματοφύλακας, αφού ήξεραν ότι το άθλημα μου ήταν η καλαθόσφαιρα. Κάποια γεγονότα όμως και ίσως λίγο η τύχη με έφεραν στη θέση της πρώτης τερματοφύλακα, πράγμα που με έκανε να θέλω να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά και να βοηθήσω την ομάδα μου να εκπληρώσει τους στόχους της. Στην πορεία άρχισα να αγαπάω περισσότερο το άθλημα και είδα πως μπορώ να έχω περισσότερη ανέλιξη σε αυτό».
Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή από το ποδόσφαιρο στο μπάσκετ;
«Το πιο δύσκολο στην αλλαγή, ήταν η θέση, η θέση του τερματοφύλακα. Μία θέση που απαιτεί συνεχή συγκέντρωση, αυτοπεποίθηση και κάποιες φορές αναισθησία. Η μοναχικότητα με την οποία κάθε τερματοφύλακας νιώθει ευχαρίστηση μετά από κάθε απόκρουση, απογοήτευση μετά από κάθε γκολ, ενθουσιασμό όταν σκοράρει η ομάδα του, ήταν αυτά που μου πήραν πιο πολύ χρόνο να διαχειριστώ. Ήμουν τυχερή που είχα δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα, τον κατάλληλο άνθρωπο, ο οποίος έκανε αυτό το έργο πιο εύκολο για εμένα. Θέλω να ευχαριστήσω λοιπόν για ακόμη μία φορά τον προπονητή μου Ανδρέα Πέτρου».
Ένα μήνα μετά ποια είναι τα συναισθήματα σου για την κατάκτηση του τίτλου;
«Νιώθω την ίδια ευχαρίστηση για την υπέρβαση που κάναμε. Ήταν η δικαίωση των κόπων της ομάδας μου αλλά και της προσωπικής μου προσπάθειας».
Τι ήταν τελικά το κλειδί της επιτυχίας και πόσο δύσκολο ήταν για την Ομόνοια να μπει σφήνα στην κυριαρχία των Apollon Ladies;
«Το πάθος όλων των συμπαικτριών μου, η πειθαρχία στον τρόπο παιχνιδιού που μας υπέδειξε ο κόουτς αλλά και η συνεχής ενθάρρυνση μεταξύ μας, ήταν πιστεύω αυτά που μας έκαναν να παίξουμε χωρίς άγχος και χωρίς να φοβόμαστε τον αντίπαλο. Το θέλαμε πολύ»
Ποιοι είναι οι επόμενοι σου στόχοι; Θα ήθελες να συνεχίσεις με την φανέλα της Ομόνοιας;
«Στόχος μου, κάθε χρόνο, είναι η ατομική μου βελτίωση και κατ’ επέκταση η συμβολή μου στο να εκπληρωθούν οι στόχοι της ομάδας μου, αλλά και η διεθνής μου πορεία. Είναι νωρίς ακόμα, όμως θα ήθελα να συνεχίσω να αγωνίζομαι για την Ομόνοια».
Τι σχέση έχεις με τον κόσμο της ομάδας και τι θα έλεγες στους φίλους της Ομόνοιας που σε χαρακτηρίζουν σαν «θηλυκό Φαμπιάνο»;
«Ο κόσμος της Ομόνοιας, έδειχνε ανέκαθεν πόσο αγαπάει την ομάδα και ήταν πάντα παρών και στα δύσκολα και στα εύκολα, γι’ αυτόν τον λόγο έχουν όλο μου τον σεβασμό και θα καλούσα ακόμη περισσότερο κόσμο να αγκαλιάσει το γυναικείο ποδόσφαιρο! Είναι τιμή μου, εννοείται, να με συγκρίνουν με τέτοιας κλάσης τερματοφύλακα, παρ’ όλα αυτά έχω ακόμα πολύ δρόμο και σκληρή δουλειά για να τον φτάσω. Κρατάω το κεφάλι μου χαμηλά και συνεχίζουμε δυναμικά για την επόμενη σεζόν».
