Το παρελθόν γράφει περήφανο Μία Χαμ. Η ροή του χρόνου φέρνει μαζί της τ’ όνομα Άμπι Γουάμπαχ, το πρόσφατο παρελθόν την υπογραφή της Κάρλι Λόιντ και στην ένωση του «τότε» με το «τώρα» στέκει ακόμα η Μέγκαν Ραπίνο. Πρόσωπα που περιγράφουν την ιστορία της Εθνικής των ΗΠΑ. Τι γίνεται όμως με το μέλλον;
Το μέλλον είναι κι αυτό εδώ. Κι έχει επώνυμο βαρύ, παρότι συνδεδεμένο με τον ήχο που κάνουν τα παπούτσια στο παρκέ, και το ρίγος που προκαλούν οι αντικομφορμιστές στους συντηρητικούς. Ρόντμαν. Όχι δεν θα μιλήσουμε για μπάσκετ. Ούτε για τον Ντένις, τον αναμφίβολα τρομερό.
Τρίνιτι Ρόντμαν!
«Μαμά, δεν καταλαβαίνω, γιατί κανείς άλλος δεν κάνει αυτό που κάνω εγώ; Χρειαζόμαστε ένα γκολ». Μια 4χρονη πιτσιρίκα κλαίει με λυγμούς μπροστά στη μαμά της μετά το τέλος μιας προπόνησης σε τοπική ομάδα ποδοσφαίρου κοριτσιών. Οι συμπαίκτριές της το έβλεπαν περισσότερο ως διασκέδαση. Εκείνη όχι. Ήθελε να σκοράρει. Ήθελε να κερδίσει.
«Συνειδητοποίησα ότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου όταν δεν μπορούσα να δεχτώ ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να παίξουν ένα άθλημα μόνο για διασκέδαση», δηλώνει η Τρίνιτι Ρόντμαν, κόρη του Hall of Famer, χρόνια αργότερα αναπολώντας εκείνη τη μέρα που έτρεξε στη μητέρα της με κλάματα.
Είναι τέλη Μαρτίου και η μαμά της, Μισέλ, στέκεται στη σουίτα του Audi Fred των Ουάσινγκτον Σπίριτ φορώντας ένα λευκό φούτερ με κουκούλα με μια εικόνα της κόρης της να παίζει ποδόσφαιρο και το όνομα Ρόντμαν να αναπαύεται στο μπροστινό μέρος.
«Πάμε Ρόντμαν!»
Στις ρυτίδες έκφρασης στο πρόσωπο της Μισέλ παλεύουν η νευρικότητα με τον ενθουσιασμό. Όπως και πριν χρόνια, όταν παρακολουθούσε την Τρίνιτι να τρέχει πάνω – κάτω σε αγώνων του πρωταθλήματος κοριτσιών.
«Νο. 2, η φορ Τρίνιτι Ρόντμαν»
Ακούγεται από τα μεγάφωνα. Και ο ήχος φτάνει από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη. Η Μισέλ αναζητά με το βλέμμα της την κόρη της.
«Αχ εδώ είναι, μωρό μου, θεέ μου, είμαι πάλι φορτισμένη, τι στο καλό;!», οι λέξεις ακατάληπτα βγαίνουν από το στόμα της.
Όταν η Τρίνιτι μετακόμισε στην Ουάσινγκτον από την Καλιφόρνια, όπου ζούσε με την οικογένειά της, για να αγωνιστεί στους Σπίριτ, η Μισέλ ταξίδευε για να βλέπει αγώνες της όσο πιο συχνά γινόταν. Έπρεπε να είναι εκεί. Κι ήταν, σχεδόν πάντα.
«Οκεί, Ρόντμαν, πάμε»
Η φωνή της περήφανης μητέρας ακολουθεί το ίδιο δρομολόγιο με εκείνο της φράσης του εκφωνητή.
«Σ’ αγαπώ Τρίνιτι, σ’αγαπώ Τριν».
Αμέσως μετά το ημίχρονο, η Μισέλ στέκεται και σφίγγει τα χέρια σαν να προσεύχεται. Κι έπειτα ουρλιάζει και πάλι δυνατά «Πάμε Ρόντμαν, το έχεις».
Η νεαρή άσος δεν ανταποκρίνεται στα λόγια της μητέρας από την κερκίδα, όμως σίγουρα τα ακούει. Κι ας μην μπορεί εκείνη την στιγμή της δράσης, της έντασης, να επεξεργαστεί ο εγκέφαλός της ακριβώς το μήνυμα.
Στο 58ο λεπτό η Ρόντμαν σκοράρει, πανηγυρίζει και ρίχνει μια ματιά στη Μισέλ η οποία βρυχάται από την κερκίδα. Μετά το τελικό σφύριγμα του ρέφερι μπορεί πια να ακούσει πιο καθαρά τη φωνή της μητέρας της και με μεγαλύτερη διαύγεια πια, λέει ότι κάθε φορά που φτάνουν στ’ αφτιά της οι φωνές της Μισέλ, μεταφέρεται πίσω σε εκείνες τις πρώτες μέρες, στις πρώτες φορές που έπαιξε ποδόσφαιρο. Όταν ήταν 10 ή 11 ετών κι έκανε κύκλους γύρω από τα άλλα κορίτσια ντριμπλάροντας.
Το «έλα, έλα, Τρίνιτι νίκησέ την» ήταν μάλλον το soundtrack της νεότητάς της.
«Το γήπεδο είναι το safety zone μου, αλλά είναι διαφορετική αίσθηση να έχεις κάποιον πίσω σου, στην άκρη, να ακούς την υποστήριξή του, με πηγαίνει πίσω», εκμυστηρεύτηκε η Ρόντμαν στο ESPN. «Μου αρέσει να ακούω τη φωνή της», πρόσθεσε.
Τον Νοέμβριο η Ρόντμαν άκουσε μία ακόμα φωνή από την κερκίδα, μια φωνή που δεν περίμενε. Ήταν μια πολύ κρύα νύχτα στην Ουάσινγκτον, κι ένα παιχνίδι πλέι οφ με τους North Carolina Courage, μια άσχημη νύχτα για την Τρίνιτι, από εκείνες που τίποτα δεν πάει καλά. Από αυτές που θες να τα παρατήσεις και να σηκωθείς έτσι απλά να φύγεις από το χορτάρι.
«Πάμε Τρίνιτι!»
Ακούστηκε τότε από την εξέδρα. Όταν τα λόγια έφτασαν στα αφτιά της, κατάλαβε αμέσως τη φωνή. Τη φωνή του και το μυαλό της άδειασε. Γύρισε με δυσπιστία προς το μέρος από όπου υπέθετε ότι ξεκίνησαν το ταξίδι τους οι λέξεις. Και τότε τον είδε, ξεχώριζε καθώς στεκόταν στα 2 μέτρα και 1 εκατοστό από όπου έβλεπε τον κόσμο. Ο πατέρας της. Ο πατέρας της που ήταν απών για πολλά χρόνια, ο πατέρας της που η απουσία του άφησε μέσα της ένα κενό που δεν κατέστη δυνατό να γεμίσει κανένας.
Ο Ντένις Ρόντμαν. Ο πρώτος που συστήθηκε στον χώρου του αθλητισμού με αυτό το επίθετό και την ανάγκασε για καιρό να παλεύει να διεκδικήσει κι εκείνη το δικαίωμα να λέγεται έτσι, χωρίς να πρέπει να μιλάει για εκείνον.
Ο Ντένις Ρόντμαν ήταν εκεί και ζητωκραύγαζε από την κερκίδα.
«Δεν ξέρω καν αν σκέφτηκα κάτι, ήταν τόσα πολλά τα συναισθήματα και παράλληλα κανένα», διηγείται η Τρίνιτι.
Είναι 2022. Οι άνθρωποι στις ΗΠΑ πλέον, γνωρίζουν μερικές φορές πρώτα την Τρίνιτι Ρόντμαν κι έπειτα τον θρυλικό NBAer. Υπήρξαν φορές που την στοίχειωσε το επίθετο, ο ίδιος, η απουσία του. Λίγο πριν κλεισει τα 18 συνειδητοποίησε ότι δεν θέλει να τον ξεπεράσει. Θέλει απλώς να γράψει τη δική της ιστορία.
Κι όταν έχοντας πια κλείσει τα 18, το 2021, έγινε η νεότερη παίκτρια στην ιστορία του NWSL που γίνεται draft ήξερε μέσα της όταν κινείται στον σωστό δρόμο.
Ως πρωτοετής φορ στην πολιτεία της Ουάσινγκτον δεν κατάφερε λόγω της πανδημίας να κάνει το ντεμπούτο της. Τον Απρίλιο όμως, η Ρόντμαν έγινε η νεότερη Αμερικανίδα που σκοράρει (πέντε λεπτά αφότου μπήκε στον αγωνιστικό χώρο) στο ντεμπούτο της στο NWSL κατά τη διάρκεια ενός αγώνα του Challenge Cup.
Στη rookie χρονιά της, ξεκίνησε βασική σε 22 ματς από τα 25 παιχνίδια. Σκόραρε επτά γκολ, συμπεριλαμβανομένων δύο νικητήριων, και ηγήθηκε του πρωταθλήματος στις ασίστ, μοιράζοντας επτά. Ήταν μία από τις μόλις 16 παίκτριες με 2.000 λεπτά και τερμάτισε δεύτερη στη λίγκα σε σουτ on target, καθώς οδήγησε την Ουάσινγκτον στο πρωτάθλημα.
Τα στατιστικά και οι εμφανίσεις της τής χάρισαν το 2021 το βραβείο της καλύτερης rookie της χρονιάς και αυτό της καλύτερης νεαρής παίκτριας στην Αμερική…
Κάπως έτσι το επίθετο Ρόντμαν άρχισε να χάνει αυτή την μοναδική και αδιάρρηκτη σύνδεσή του με το μπάσκετ.
«Είναι ισχυρή ανταγωνίστρια, η ικανότητά της να αντέχει στην πίεση και την στενή επαφή με τον αντίπαλο, η επιθυμία της να βοηθήσει την ομάδα να πετύχει, είναι game changer, δεν έχει άλλη τέτοια παίκτρια», ήταν τα λόγια του προπονητή της Κρις Γουάρντ. «Είναι το μέλλον αυτού του πρωταθλήματος», υποστήριξε.
Στις αρχές του 2022, η Ρόντμαν δέχθηκε την πρώτη της κλήση στην εθνική ομάδα γυναικών των ΗΠΑ. Λίγες εβδομάδες πριν το ντεμπούτο με το εθνόσημο, υπέγραψε επέκταση συμβολαίου κι έγινε η πιο ακριβοπληρωμένη παίκτρια στην ιστορία της αμερικανικής λίγκας.
Το τετραετές συμβόλαιό της είναι αξίας 1,1 εκατομμυρίων δολαρίων. Ήτοι 281.000 δολάρια ετησίως, ξεπερνώντας έτσι τα 250.00 δολάρια των Άλεξ Μόργκαν και Μέγκαν Ραπίνο. «Είμαι το άτομο που έσπασε το καλούπι. Ανοίγω τον δρόμο για τους νεότερους και δείχνω στους παλαιότερους ότι αυτό έπρεπε να έχουν πάρει από την αρχή», ήταν το σχόλιό της για το νέο της συμβόλαιο.
Παρά του δυσθεώρητου μεγέθους που κουβαλάει στον κόσμο του μπάσκετ το επίθετο Ρόντμαν, και παρότι ως πιτσιρίκα η Τρίνιτι δοκίμασε τα παρκέ, η μητέρα της φρόντισε να μην αισθανθεί ποτέ υποχρέωση ή πίεση να παίξει και να διακριθεί στο άθλημα λόγω του πατέρα της.
«Με τα γονίδια της μαμάς (σ.σ. αθλήτρια στίβου) και του μπαμπά μου, εγώ και ο αδερφός μου διαπρέψαμε σε πολλά αθλήματα». Ήμουν καλή στο μπάσκετ, αλλά ένιωθα άβολα. Δεν μου άρεσε η ντρίμπλα, δεν ήξερα πώς να σουτάρω… Δεν ένιωθα ότι ήξερα τι έκανα», εκμυστηρεύεται.
«Στο παιχνίδι στην πρώτη της συμμετοχή με την εθνική ομάδα, με το Νο.2 η Τρίνιτι Ρόντμαν!»
Η Τρίνιτι στέκεται στην πλάγια γραμμή του γηπέδου με τα σκούρα μπλε και κόκκινα ρούχα της. Μασάει μια τσίχλα νευρικά και χειροκροτά καθώς ακούγεται από το μικρόφωνο η αναγγελία της αλλαγής και το γήπεδο ακολουθεί. Σχεδόν βρυχάται. Δίνει το χέρι της στην Παγκ, τρέχει προς τον αγωνιστικό χώρο, το όνομά της στο πίσω μέρος της φανέλας με μεγάλα έντονα γράμματα λάμπει.
ΡΟΝΤΜΑΝ.
Τα 7.333 ζευγάρια μάτια είναι στραμμένα πάνω της. Ήταν η έναρξη του SheBelieves Cup και το πολυαναμενόμενο διεθνές ντεμπούτο του Rodman ενάντια στην εθνική ομάδα γυναικών της Τσεχίας. Όταν μπήκε στο 60ο λεπτό, έγινε η τέταρτη έφηβη από το 2010 που έκανε ντεμπούτο για την ομάδα των ΗΠΑ. Όταν το παιχνίδι τελείωσε έμεινε στο γήπεδο. Πάνω από 200 άτομα περίμεναν υπομονετικά γι να την συναντήσουν. Για σχεδόν 45 λεπτά οπαδοί κάθε ηλικίας της πετούσαν μπλουζάκια και καπέλα για να τα υπογράψει. Οθόνες κινητών ξεπρόβαλαν μπροστά στο πρόσωπό της για μια selfie.
«Όταν λέω Ρόντμαν, δεν είναι το όνομα του πατέρα μου, είναι το όνομά μου».
Πηγή: gazzetta.gr
