Ένα λεπτοκαμωμένο, ξανθό κοριτσάκι παίζει μπάλα στην αυλή ενός δημοτικού σχολείου των Γιαννιτσών. Είναι μόλις 6 ετών. Δεν μπορεί τότε να φανταστεί ότι 15 χρόνια αργότερα, θα έχει κατακτήσει έξι πρωταθλήματα (2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022) και ένα κύπελλο Ελλάδας, ούσα μια εκ των αρχηγών του ΠΑΟΚ. Ίσως δεν ξέρει ότι μαζί με τα τρόπαια, θα έχει μια δεύτερη οικογένεια και μια φίλη που μπορεί να αποκαλεί «αδερφή της». Δεδομένα δεν περνάει από το μυαλό της ότι θα έρθουν επτά πολύ δύσκολοι μήνες. Και ήδη από τον πρώτο θα έχει καταλάβει πού είναι δοσμένη η καρδιά της.
Το GWomen μίλησε με τη διεθνή μέσο του ΠΑΟΚ, Κωνσταντίνα Στράντζαλη, λίγο μετά την κατάκτηση του (8ου διαδοχικού) πρωταθλήματος από τις «ασπρόμαυρες». Ένα πρωτάθλημα που θα θυμάται για καιρό γιατί ήρθε εν μέσω… της γης των απουσιών. Με την έμπειρη άσο να τραυματίζεται σοβαρά στο παιχνίδι της Εθνικής με την Εσθονία και το ιατρικό δελτίο να επιβεβαιώνει το πιο άσχημο σενάριο.
«Η πρώτη μου ανάμνηση από το ποδόσφαιρο είναι στο σχολείο, μπάλα με τα αγόρια. Έπαιζα με μπουκάλια, με μπαλόνια, με πέτρες», θυμάται η Κωνσταντίνα όταν τη ρωτάω την πρώτη ανάμνησή της από… τη χώρα των θαυμάτων. «Στη Β’ Δημοτικού πήγα σε μια ακαδημία αγοριών στην πόλη μου τα Γιαννιτσά. Έμεινα εκεί για δύο χρόνια. Στην πορεία μαζεύτηκαν κι άλλα κορίτσια και φτιάξαμε μια τύπου ομάδα, χωρίς να παίζουμε σε κάποιο πρωτάθλημα, ίσα για να προπονούμαστε μεταξύ μας. Αυτό κράτησε για ένα χρόνο κι ύστερα πήγα στον ΠΑΟΚ».
Δηλαδή όταν ήσουν 10 -11 χρονών εντάχθηκες στην «ασπρόμαυρη» οικογένεια. «Ναι, ήταν Σεπτέμβριος του 2012. Τέλος ΣΤ’ Δημοτικού, αρχές Α’ Γυμνασίου. Έψαχνα ένα σωματείο με γυναικείο τμήμα κοντά στην περιοχή μου. Ο πατέρας μου ανέλαβε να κάνει τα τηλέφωνα κ.λ.π Επικοινώνησαν ύστερα μαζί μου, να πάω να δοκιμαστώ και αυτό ήταν. Πήγα και έμεινα!».
Η Κωνσταντίνα θαυμάζει τον Τσάβι και την Αλέξια Πουτέγιας δηλώνει «είμαι Μπαρτσελόνα», μάλιστα είναι πολύ ειλικρινής, ερωτηθείσα αν είναι κι οπαδός του ΠΑΟΚ από μικρή. Όπως λέει, όταν πήγε στην ακαδημία του Δικέφαλου του Βορρά δεν υποστήριζε την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Όμως μετά από όσα βίωσε εκεί, ζώντας μέσα και γύρω από την ασπρόμαυρη πραγματικότητα, πλέον ναι, δηλώνει οπαδός του ΠΑΟΚ που ούτως ή άλλως είναι η δεύτερη οικογένειά της. «Όταν πήγα στην Ακαδημία δεν ήμουν ΠΑΟΚ, όμως έγινα. Όταν ζεις την ομάδα και την πονάς δεν γίνεται αλλιώς. Και για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι έγινα ΠΑΟΚ μέσα στον σύλλογο».
Αν μπορούσε όμως να ξεχωρίσει μια χρονιά, θα ήταν η φετινή, για έναν ίσως παράδοξο λόγο.
«Η «ασπρόμαυρη» διεθνής υπεβλήθη το πρωί σε μαγνητική τομογραφία που επιβεβαίωσε τους αρχικούς φόβους του ιατρικού τιμ. Το αποτέλεσμα των εξετάσεων έδειξαν πως η Στράντζαλη υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού και έξω πλάγιου συνδέσμου», με αυτά τα λόγια ενημέρωσε ο ΠΑΟΚ στις 9 Απριλίου, ότι η 21χρονη μέσος ξεκινά τον Γολγοθά της αποκατάστασης.
«Η φετινή χρονιά ξεχωρίζει. Ναι, το φανταζόμουν διαφορετικά. Δεν μπορούσα να βοηθήσω ως το τέλος. Όμως όλοι στην ομάδα με στήριξαν πολύ και κατάλαβα πολλά πράγματα αυτό το διάστημα».
Τη ρωτάω αν έχει σκεφτεί να παρατήσει την μπάλα σε υψηλό επίπεδο ή αν έχει υπάρξει κάποια άλλη στιγμή που πέρασε αυτό από το μυαλό της η σκέψη της παραίτησης και στην απάντησή της καθρεφτίζεται ο τρόπος που βλέπει το άθλημα.
«Η περίοδος της αποθεραπείας είναι 7-8 μήνες. Είμαι στον πρώτο μήνα και δεν το έχω σκεφτεί ούτε μια στιγμή. Για να σταματήσω το ποδόσφαιρο πρέπει να έρθει ένας γιατρός και να μου πει: δεν μπορείς να παίξεις άλλο. Είναι πολύ δύσκολη περίοδος όμως έχει και θετικά. Καταλαβαίνεις πολλά για τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, καταλαβαίνεις ποιοι είναι δίπλα σου, ποιοι σε στηρίζουν, ποιοί ήταν δίπλα σου μόνο για τις χαρές αλλά όχι για τα άσχημα.
Γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου, τα όριά σου. Επειδή είχα έρθει σε επαφή με ανθρώπους που είχαν υποστεί εξίσου σοβαρούς τραυματισμούς και το είχα σκεφτεί, έλεγα τότε “δεν ξέρω τι θα κάνω αν μου συμβεί, μπορεί να φοβάμαι να ξαναπαίξω. Δεν ξέρω αν την είχα αυτή τη δύναμη πάντα ή ήρθε τώρα».
Έχοντας και στο παρελθόν τραυματιστεί στο γόνατο, είχε συνηθίσει να πονάει ή να απέχει για ένα διάστημα από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας της για 1- 1,5 μήνα. Όμως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Σήμερα η Κωνσταντίνα δεν μπορεί ούτε να περπατήσει. «Στους προηγούμενους τραυματισμούς δεν υπήρχε λόγος χειρουργείου. Τότε πονούσα αλλά το πάλευα με ξεκούραση και φυσικοθεραπείες. Τώρα σε εκείνο το ματς, μόλις πάτησα το πόδι μου κατάλαβα ότι κάτι έχει χαλάσει στο γόνατο. Το καταλαβαίνεις… Όταν μαζεύτηκαν οι συμπαίκτριές μου γύρω μου, τους έλεγα: “έχω κόψει το γόνατό μου”».
Με ποιον άνθρωπο μίλησες πρώτα, εκτός των ανθρώπων της ομάδας; «Μίλησα με τους γονείς μου. Δεν είπαμε πάρα πολλά. Τους μίλησα για να με ακούσουν να δουν ότι ναι μεν έχω πάθει κάτι σοβαρό, αλλά είμαι καλά. Να τους καθησυχάσω. Στεναχωρήθηκαν, αλλά είχαν ελπίδες μέχρι να γυρίσω από Εσθονία και να κάνω όλες τις εξετάσεις. Κι εγώ είχα 1% ελπίδα. Ε μετά μάθαμε τη διάγνωση, το πήραμε απόφαση κι είπαμε ότι ίσως μετά από αυτό λυτρωθώ από το γεγονός ότι είχα ταλαιπωρηθεί με αυτό το γόνατο».
Από πού αντλείς δύναμη να διαχειριστείς τον παράγοντα ψυχολογία; «Η θέληση να παίξω. Αυτό με παρακινεί. Αυτή την στιγμή δεν περπατάω καν, προσπαθώ να κάνω εικόνα εμένα στο γήπεδο, τις ντρίμπλες, τις πάσες και δεν είναι εύκολο αλλά θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου και σε αυτούς που με στηρίζουν και πιστεύουν για εμένα ότι θα επιστρέψω. Έχω ξεκινήσει και τις θεραπείες και υπάρχει μια βελτίωση. Κοιτάς πώς ήσουν τις πρώτες μέρες και το βλέπω βήμα-βήμα. Σκέφτομαι αρχικά να περπατήσω, μετά να αφήσω τις πατερίτσες. Σε ρίχνει όταν σκέφτεσαι μακριά γιατί είναι και μεγάλο το χρονικό διάστημα οπότε σιγά – σιγά».
Είστε πολύ φίλες με την αρχηγό της ομάδας, Θωμαή Βαρδαλή, γνωριστήκατε όταν πήγες στην ακαδημία του Δικέφαλου; «Όταν πρωτοάκουσα για τη Θωμαή δεν την γνώριζα, δεν την είχα δει ποτέ. Τότε είχε φύγει στην Αμερική, ήταν η πρώτη που το έκανε και όλοι συζητήσουν για εκείνη. Όταν γύρισε είχα πια πάει στην πρώτη ομάδα. Το 2016 νομίζω ήταν. Τότε παίξαμε πρώτη φορά συμπαίκτριες. Υπήρχε εξ’ αρχής συμπάθεια, κάναμε μάλιστα παρόμοιο δρομολόγιο καθημερινά για να πάμε για προπόνηση γιατί τα σπίτια μας ήταν αρκετά κοντά. Από ένα σημείο κι έπειτα αρχίσαμε να πηγαίνουμε μαζί. Την έχω σαν αδερφή μου, πραγματικά».
Ο ΠΑΟΚ τί είναι για εσένα μετά από δέκα χρόνια στην ομάδα; «Ο ΠΑΟΚ είναι η δεύτερη οικογένειά μου, και το λέω με όλη την έννοια της λέξης. Έχω βιώσει τη χαρά, τη λύπη. Και τώρα με τον τραυματισμό, περισσότερο για εκείνον στεναχωριέμαι, γιατί είναι άσχημο να μην μπορείς να βοηθήσεις».
2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022. Έξι πρωταθλήματος Ελλάδας. Και στα έξι εκείνη εκεί. Ποιό ξεχωρίζεις; «Το φετινό», απαντά. «Αν και κάθε πρωτάθλημα κατακτιέται για διαφορετικό λόγο. Φέτος ήρθε με πολύ νέα ομάδα. Μας έλειπε η εμπειρία, αλλά ήταν τόση η θέληση των νέων παικτριών και φυσικά η δικιά μας, των παλαιότερων που εμφυσήσαμε στις νέες κοπέλες την νοοτροπία του πρωταθλητή, που μας έκανε να παραμείνουμε ξανά στην κορυφή. Φέτος ήταν πως να το πω; Πιο γλυκό! Ήταν διαφορετικά πολλά πράγματα και το χαρήκαμε περισσότερο. Μείναμε από τον παλιό κορμό 5-6 παίκτριες κι έγιναν σχεδόν 15 νέες προσθήκες».
Έχετε χτίσει μια αυτοκρατορία στην Ελλάδα, τι πρέπει να αλλάξει για να γίνει το step up και στην Ευρώπη; «Είμαστε στον σωστό δρόμο. Έχουμε την ΠΑΕ στο πλάι μας. Η βοήθεια χρόνο με τον χρόνο είναι ακόμα μεγαλύτερη. Σε επίπεδο εγκαταστάσεων, ιατρικής περίθαλψής, κ.λ.π. Εύχομαι να είναι φέτος η χρονιά μας».
Σε προσωπικό επίπεδο θα σκεφτόσουν να κάνεις το δικό σου step up στο εξωτερικό; «Το έχω σκεφτεί αλλά δεν το έχω επιχειρήσει λόγω σπουδών. Αν γίνει κάποια πρόταση πιο αξιόλογο από ότι το να μείνω στον ΠΑΟΚ και αξιόλογη αναφορικά στο επίπεδο για να μπορέσω να εξελιχθώ, θα το έκανα».
Αν είχες μπροστά σου μια έφηβη που σκέφτεται να ξεκινήσει ποδόσφαιρο τι θα της έλεγες; «Να κάνει αυτό που αγαπάει περισσότερο. Να μην την επηρεάζουν τα σχόλια κανενός, να κάνει τα πάντα, ό,τι περνάει από το χέρι της γι αυτό που αγαπάει».
Πηγή: gazzetta.gr
