Άνθρωποι που σε μία μέρα μέσα αναγκάστηκαν να αφήσουν το σπίτι τους, να πάρουν μια βαλίτσα, ό,τι έχουν και δεν έχουν και να φύγουν. Για πού; Ενας Θεός ξέρει. Το αίσθημα της επιβίωσης και της αγωνίας για το αν θα μείνουν ζωντανοί είναι ο μόνος δρόμος που έχουν μπροστά τους.
Μεσήλικες, παππούδες, γιαγιάδες, μωρά, νεογέννητα… Όλοι στο δρόμο. Μανάδες με τα βρέφη τους στα χέρια να περπατούν ατελείωτα για να ξεφύγουν από τις βόμβες.
Εικόνες που σε κάνουν να θες να κλείσεις τα μάτια και να ευχηθείς να σταματήσουν όλα και μόλις τ’ ανοίξεις να μην υπάρχει πόνος.
Η Νίκη Μιχαλοπούλου, τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια αγωνίζεται στο γυναικείο πολωνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, φορώντας τη φανέλα της Medyk Koni. Η Πολωνία είναι μία χώρα που έχει προσφέρει τεράστια ανθρωπιστική βοήθεια στους ξεριζωμένους Ουκρανούς. Η ίδια, μέσω του Gazzetta Women, μας μεταφέρει όσα βιώνει, όσα σκέφτεται κι όσα της μεταφέρει η συμπαίκτριά της Ολα Ζούμπτσεκ, η οποία από τις 24/2 έχει μια… άλλη ζωή. Μια ζωή που κρέμεται από το ακουστικό του τηλεφώνου της για να μαθαίνει ότι οι δικοί της άνθρωποι είναι καλά.
Οι σκέψεις της Νίκης Μιχαλοπούλου, όπως τις αποτυπώνει η ίδια…
«Μια αγωνιστική διαφορετική
Το περασμένο Σάββατο ήταν η πρεμιέρα του εαρινού γύρου στο Πολωνικό πρωτάθλημα στο οποίο και κλείνω ένα χρόνο συμμετοχής. Με αρκετό κρύο ακόμη να επικρατεί, επιστρέψαμε στα γήπεδα της Ekstraliga, μα τίποτα δεν ήταν το ίδιο.
Ήταν η 10η μέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και το μυαλό μας δεν μπορούσε να είναι μόνο στο ποδόσφαιρο. Δεν θα έπρεπε και δεν γινόταν. Η στάση της Ομοσπονδίας μας είναι ξεκάθαρη, ενώ πολύ άμεσα και αμοιβαία οι ομάδες μας αποφάσισαν να κατέβουν με τα χρώματα της Ουκρανίας στο γήπεδο. Πέραν όμως από τους σημαντικούς συμβολισμούς των χρωμάτων, υπήρξε και μια οργανωμένη έκκληση από την γηπεδούχο ομάδα προς τον φίλαθλο κόσμο της για συλλογή των απαραίτητων αντικειμένων και τροφίμων, με σκοπό να φτάσουν στους Ουκρανούς πρόσφυγες που έχουν περάσει τα σύνορα και χρειάζονται πλέον την έμπρακτη στήριξη όλων μας εδώ, στην Πολωνία.
Μπορεί το γήπεδο της Olimpia να έχει μια μικρή εξέδρα, ο κόσμος όμως ήταν “παρών” και κατάφερε να έρθει παρά το κρύο και να την γεμίσει, φέρνοντας ο καθένας μαζί του ό,τι μπορούσε να προσφέρει στο σημείο συλλογής. Για εμένα όλο αυτό είναι συγκινητικό. Λέξεις όπως η ενότητα, η ομαδικότητα, η συμπόνια, η προσφορά και η ομόνοια απέκτησαν μια άλλη διάσταση στη σημασία τους. Το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του, είναι πραγματικά το θαύμα του είδους μας. Ενώ ο ρόλος που το ποδόσφαιρο μπορεί να έχει στον κόσμο, ίσως να είναι και ο ίδιος ο λόγος που μας κάνει να υπηρετούμε αυτό το άθλημα.
Αντίπαλη είναι μια ομάδα μόνο σε ό,τι αφορά στις 4 γραμμές του γηπέδου και στον βαθμολογικό πίνακα. Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι κάτι μεγάλο και πάντα εκτιμούσα όσους πάλευαν για την ομάδα τους εντός του γηπέδου, αλλά νοιάζονταν και προσέφεραν ό,τι μπορούσαν εκτός αυτού.
Τέτοιες μέρες πέρυσι έκανα το ντεμπούτο μου στην Μέντικ και στο Πολωνικό πρωτάθλημα. Είχα φύγει από την Ελλάδα, όπου το πρωτάθλημα μετρούσε σχεδόν ένα χρόνο χωρίς επίσημα παιχνίδια, για να κάνω το επόμενο βήμα στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Η Πολωνία μου παρείχε τις ιδανικές συνθήκες εκείνη την περίοδο για να πάρω πάλι παιχνίδια στα πόδια μου και να εξελιχθώ σαν παίκτρια. Στις πρώτες μου αγωνιστικές το μυαλό μου ήταν συνέχεια στις συμπαίκτριες που άφησα πίσω μου, που προσέθεταν κάθε μέρα άλλη μια μέρα μακριά από τα γήπεδα, ζώντας φυλακισμένες σε ένα σκληρό lockdown που καμία πρόβλεψη δεν είχε για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Τώρα, οι σκέψεις μου δεν μπορεί να είναι παρά σε κάθε άνθρωπο που ξύπνησε εκείνη την Πέμπτη της εισβολής και η ζωή του άλλαξε για πάντα. “Είμαστε σε πόλεμο και στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνουμε γιατί. Δεν θα φύγουμε παιδί μου, θα μείνουμε εδώ. Εδώ είναι το σπίτι μας. Έχουμε την ελπίδα πως όλο αυτό θα τελειώσει γρήγορα.[…] Είμαστε ξύπνιοι τα βράδια, κοιμόμαστε μόνο με το φως της ημέρας, για λίγο, προσέχοντας άμα ακουστούν οι σειρήνες. Έχουμε φτιάξει ένα υπόγειο καταφύγιο όπου μπορούμε να κρυφτούμε για να σωθούμε από τις βόμβες”. Αυτά είναι τα λόγια των γονιών της συμπαίκτριάς μου, Όλα Ζούμπτσεκ. Πόσο ήσυχη μπορεί να είσαι αν σε καλούν ξημερώματα οι γονείς σου για να σου πουν αυτές ακριβώς τις προτάσεις;
Δεν διαφέρουν και τα λόγια κάποιων άλλων δικών μου ανθρώπων, με τους οποίους επικοινώνησα και ευτυχώς είναι καλά. «Έπρεπε να περπατήσουμε 25χλμ, δεν μπορούσαμε να κουβαλάμε τις βαλίτσες και τις αφήσαμε κάπου στο δρόμο. Φθάσαμε στα σύνορα πια, μην ανησυχείς. Έχουμε λίγα λεφτά μαζί μας, αλλά μην ανησυχείς, είμαστε ασφαλείς[…]Εμείς είμαστε τυχεροί μαμά, έχουμε κάπου να πάμε. Τόσος κόσμος όταν έφτασε στα σύνορα κατάλαβε πως απλά έφευγε για να σωθεί».
Πόσο ήσυχα θα ζούσες αν αυτά στα έλεγε η κόρη σου;
Όλα αυτά είναι αληθινά και είναι ζωές ανθρώπων. Ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ο καθένας με την δική του πραγματικότητα που όμως έχουν όλες το κοινό του πολέμου. Άλλες πραγματικότητες τραγικές, άλλες πιο ελπιδοφόρες, όλες όμως ωμές, αληθινές.
Δεν χρειάζεται να συμβαίνει στη χώρα σου για να σε αγγίξει. Δεν χρειάζεται να συμβεί σε δικούς σου ανθρώπους για να σε νοιάξει. Δεν χρειάζεται να το πάθεις εσύ η ίδια για να μπεις στη θέση τους. Χρειάζεται μονάχα να είσαι άνθρωπος για να καταλάβεις πως όλο αυτό είναι λάθος, και μπορεί να μην είσαι μέρος του προβλήματος αλλά μπορείς να γίνεις μέρος της λύσης».
Και η Νίκη, όπως εκατομμύρια ψυχές στον πλανήτη, αυτήν τη στιγμή, εύχεται να γίνει το θαύμα κι όλη αυτή η φρίκη να φύγει. Να εξαφανιστεί.
Πηγή: gazzetta.gr
