Στην σελίδα «Ματιές στο Γυναικείο Ποδόσφαιρο» και στον συνάδελφο Ηλία Σχορτσανίτη μίλησε η αρχηγός και αμυντικός της «Βασίλισσας του Νότου», Πόπη Λαμπράκη.
Αναυλυτικά όσα είπε:
«Εύχομαι μία υγιή χρονιά για όλο το κόσμο. Όταν τελειώσει αυτή η δύσκολη κατάσταση που ζούμε, θα πρέπει όλοι μας να μάθουμε, να εκτιμάμε τα μικρά και τα απλά που μέχρι τώρα θεωρούσαμε αυτονόητα. Η κοινωνία μας έχει μάθει να δέχεται και να ζει με τον ρατσισμό, όχι μόνο στα γήπεδα.
Ένας τρόπος έκφρασης είναι και η απομάκρυνση των γυναικών από το πρωτάθλημα. Σε μία περίοδο, στην οποία στο βόλεϊ και στο μπάσκετ οι διοργανώσεις της Α’ Εθνικής διεξάγονται κανονικά, δεν βρίσκω λόγο μη διεξαγωγής του ποδοσφαίρου. Ειδικά, όταν οι προπονήσεις γίνονται σε εξωτερικό χώρο, σε αντίθετη περίπτωση με τα άλλα αθλήματα.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει αποκλείσει τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου γυναικών, εν μέσω πανδημίας. Δυστυχώς, πιστεύω πως η επιστροφή στα γήπεδα θα αργήσει! Όσο και να παλέψουμε να επιστρέψουμε στους αγώνες, για μένα η φετινή υπόθεση είναι χαμένη!
Προσωπική μου άποψη είναι πως οι προπονήσεις θα μπορούσαν να γίνονται σε γκρουπ και να μοιράζονται οι μέρες, ώστε να μην χαθεί αυτό που χτίζαμε τόσους μήνες στην περίοδο της προετοιμασίας. Φυσικά, θα πρέπει να γίνουν και τα κατάλληλα τεστ και με τις απαραίτητες προλήψεις, όλα θα ήταν εφικτά.
Όλοι όμως ή αν όχι όλοι, τουλάχιστον αρκετοί αδιαφορούν, ακόμη και άνθρωποι του ποδοσφαίρου λένε: “Τι θέλετε τώρα οι γυναίκες να παίζετε ποδόσφαιρο;” Γι’ αυτούς και δυστυχώς για πολλούς άλλους η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα και όχι στα γήπεδα.
Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί που έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τέτοιες απόψεις και μας στηρίζουν. Δεν είναι αυτονόητο ότι μεγαλώνοντας θα παίζουμε μπάλα. Το κάνουμε γιατί το αγαπάμε με όλη μας την ψυχή και δίνουμε χρόνο, από τον προσωπικό μας, αυτόν που δεν μας περισσεύει.
Στη ζωή μου έμαθα να παλεύω και να φέρνω εις πέρας όσα οι άλλοι μου έλεγαν πως δεν μπορώ. Το ποδόσφαιρο μπήκε στη ζωή μου από τα 12 μου χρόνια, με κάποια διαλείμματα, το αγάπησα και δεν μπορώ να με φανταστώ εκτός γηπέδου. Σήμερα στα 35 μου προσπαθώντας να μοιράσω τον χρόνο μου στη δουλειά, στα δύο μου παιδιά και στην μεγάλη μου αγάπη.
Το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεται μεγάλη σωματική, αλλά και ψυχολογική δύναμη για να τα καταφέρεις! Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν, είναι λίγο για όσους προσπαθούν για εμάς και μας στηρίζουν! Ειδικότερα στο συμβούλιο της ομάδας που ότι κι αν χρειαστούμε είναι εκεί για εμάς και στον προπονητή μας Νίκο Δανδουλάκη για το χρόνο που μας προσφέρει, χωρίς να έχει κάποιο όφελος.
Φυσικά δεν θέλω να παραλείψω και την κοινωνία που μας στηρίζει οικονομικά και τις οικογένειες που υποστηρίζουν τις συναθλήτριες μου. Η οικογένεια της Βασίλισσας Νότου εύχεται να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να μας βρει όλους υγιείς. Η επόμενη αγωνιστική χρονιά να είναι καλύτερη και χωρίς καραντίνα!!!»
