Τέσσερα αδέρφια με μια κοινή αγάπη. Το ποδόσφαιρο. Αγάπη που «γεννήθηκε» μέσα στην οικογένεια, συντηρήθηκε απ’ την «τρέλα» όλων για τον «βασιλιά των σπορ» και είναι σε συνεχή τροφοδότηση στα γήπεδα. Η οικογένεια Λουκοπούλου ή αλλιώς «The Louks» η Ευφροσύνη- Χλόη, η Ηλιάνα-Ζωή, ο Γιάννης-Ηλίας και η Μαγδαληνή μοιράστηκαν για καιρό τις χωμάτινες αλάνες της πόλης τους ως παιδιά κι ύστερα τα γήπεδα.
Το GWomen μίλησε με τη μεγαλύτερη ηλικιακά, Ευφροσύνη-Χλόη και την μικρότερη την Maggie, αμφότερες παίκτριες της ομάδας γυναικών του ΝΠΣ Βόλου, για το πώς είναι η καθημερινότητα μιας ποδοσφαιρίστριας στην Ελλάδα. Το ρομποτικό πρόγραμμα, τις θυσίες, τις ελλείψεις και την αστείρευτη λατρεία για το ποδόσφαιρο που τελικώς αρκεί για να σε κρατήσει στο άθλημα.
LOYKS«Ξεκίνησα γύρω στα 5-6. Το ποδόσφαιρο είναι γενικά οικογενειακή τρέλα», αφηγείται η Ευφροσύνη-Χλόη. «Η πρώτη ανάμνηση που έχω από το άθλημα, είναι τα πρώτα μαζέματα, σε χωράφια, για την πλάκα μας, ενώ εντατικά ασχολούμασταν με άλλα αθλήματα τότε όπως ρυθμική-ενόργανη με την αδερφή μου Ηλιάνα», προσθετει. «Μετέπειτα εντάχθηκα σε μικτές ομάδες 5Χ5. Θυμάμαι είχαν έρθει να με δουν οι γονείς μου, κι ήταν πιο έντονο το συναίσθημα».
Το ποδόσφαιρο ήταν το πρώτο άθλημα που έπαιξαν μαζί και τα τέσσερα αδέρφια. Έγινε έτσι χωρίς να το καταλάβουν ένας ακόμα ισχυρός δεσμός μεταξύ τους. «Η τρέλα, η ένταση, ο ευγενής ανταγωνισμός, η ομαδικότητα είναι αυτά που μας κέρδισαν», τονίζει ερωτηθείσα τί το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα αθλήματα. «Είχαμε μεγάλη στήριξη από τους γονείς μας. Γιατί στην Ελλάδα χρειάζεσαι οικονομική άνεση ή γνωριμίες για να μπορείς να αφοσιωθείς στο ποδόσφαιρο ειδικά από μία ηλικία και μετά. Οι γονείς μας έκαναν μεγάλο αγώνα για να μπορούμε να παίζουμε και τα τέσσερα αδέρφια», εξηγεί.
«Αυτή την στιγμή η μικρότερη (σ.σ. Maggie) παίζει στον ΝΠΣ, ο αδερφός μας ο Γιάννης αγωνίζεται ημι-ερασιτεχνικά στο Ρεγγίνι, κι εγώ φέτος είμαι λίγο εκτός λόγω προετοιμασιών γάμου. Η μόνη που σταμάτησε ήταν η δεύτερη σε σειρά ηλικιακά, η Ηλιάνα. Όταν σταματήσαμε να παίζουμε όλοι μαζί, στην ίδια ομάδα κατάλαβε ότι αυτό ήταν που την κρατούσε στο άθλημα κατά βάση».
Η Ευφροσύνη μετράει πια πάνω από 15 χρόνια στα γήπεδα, είτε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είτε σε κερκίδες. Σε όλη την πορεία της εργαζόταν και σπούδαζε παράλληλα. Κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που ξεκίνησε, βλέπει τεράστιες διαφορές στο μέγεθος της συμμετοχής, τις αντιδράσεις, τις δυνατότητες που έχει ένα κορίτσι στη χώρα μας να παίξει μπάλα. Παρότι υπάρχουν πολλά πράγματα να γίνουν ακόμα…
«Θα έπρεπε στα πανεπιστήμια να υπάρχει δυνατότητα κάποιος να σπουδάζει και να συνεχίσει να εξελίσσεται και στο άθλημά του»
Πώς αντέδρασε το περιβάλλον και οι φίλοι σου όταν έμαθαν πως παίζεις μπάλα;
«Μπήκα σε ομάδα Α’ Εθνικής, στα 16 μου, τότε άρχισε να φαίνεται ότι παίζω ποδόσφαιρο. Ήταν περίεργο, έκανε αίσθηση. Υπήρχε τότε πολύ έντονα το “το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα”. Πλέον όλοι ανταποκρίνονται πιο θετικά. Μετά τα 25 όταν το λέω μού απαντούν, “πότε θα παίξουμε μπαλίτσα;”»
Τι θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα για να υπάρξει πιο πρόσφορο έδαφος για το ποδόσφαιρο γυναικών;
«Θα έπρεπε στα πανεπιστήμια να υπάρχουν συγκεκριμένα πλαίσια, ώστε κάποιος να μπορεί να σπουδάζει και να συνεχίσει να εξελίσσεται και στο άθλημά του. Να υπήρχαν αθλητικές υποτροφίες σε όλα τα επίπεδα και αθλήματα. Ένα κίνητρο. Οι γυναίκες, οι περισσότερες, μετά τα 20-25 σταματάνε γιατί υπάρχει ένα “ταβάνι”. Ξέρεις ότι δεν έχει πολύ μέλλον, τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο»
Εσύ σπούδασες εκτός Βόλου;
«Ναι, ο πρώτος κύκλος σπουδών μου (σ.σ. Μηχανικών Πληροφορικής) ήταν στη Λαμία. Εκεί τότε δεν υπήρχε η δυνατότητα να ακολουθήσω κάποια ομάδα λόγω σχολής και εργασίας. Έστηναν ομάδες εντός των σχολών, μεικτές κι εκεί είχες την ευκαιρία να παίξεις σε άλλο πλαίσιο βέβαια».
«Τον τελευταίο χρόνο, στην ομάδα του Βόλου ήρθαν γυναίκες που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ ξανά με το ποδόσφαιρο, ήρθαν να δοκιμάσουν»
Ακόμα και σήμερα πάντως ένα κορίτσι θα επιλέξει πιο εύκολα ένα άλλο ομαδικό άθλημα, κι όχι το ποδόσφαιρο…
«Ναι υπάρχει ακόμα προκατάληψη. Ένα κορίτσι, μια κοπέλα αν δεν την πάρεις από το χέρι δεν θα πάει να δει ποδόσφαιρο εύκολα, αν δεν το δοκιμάσει σαν άθλημα. Ή αν δεν υπάρχει οικογενειακώς η τρέλα. Εδώ και ένα χρόνο ήρθαν στο Βόλο γυναίκες 30-35 χρονών που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ ξανά. Ήρθαν να δοκιμάσουν όμως. Όλες είχαν κάποια γνωστή στην ομάδα που της μίλησε για το άθλημα».
Σίγουρα ανασταλτικός παράγοντας είναι και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλές προοπτικές εξέλιξης…
«Ναι, έχει ταβάνι. Δεν μπορείς να το κάνεις καριέρα συνήθως και το ξέρεις αυτό. Δεν μπορείς να το δεις ούτε σαν δουλειά μερικής απασχόλησης για παράδειγμα όσο σπουδάζεις, για να βγάζεις ένα χαρτζιλίκι. Εγώ από 15 χρονών δούλευα στην εστίαση, στις πωλήσεις κά. Και μετέπειτα όταν σπούδαζα. Πλέον ασχολούμαι, πέραν της βασικής μου εργασίας, με την έρευνα, την επικοινωνία της επιστήμης και τις σπουδές. Έτσι δεν είναι εύκολο να ασχοληθείς σε επίπεδο πρωταθλητισμού με το ποδόσφαιρο, χρειάζονται εντατικές προπονησεις, καθημερινή ενασχόληση και πολύς χρόνος. Κι αυτό ισχύει βέβαια για όλα τα αθληματα».
Περίγραψέ μου μια τυπική σου ημέρα τώρα στα 30, που συνεχίζεις να παίζεις όχι στο 100% και παράλληλα εργάζεσαι σε δύο επίπεδα και σπουδάζεις.
«Είμαι στο γραφείο από το πρωί ως τις 6 το απόγευμα, μετά έχω ιδιαίτερα (σ.σ. πληροφορική, οικονομικά) συνήθως ως τις 22:00. Κάποιες φορές την εβδομάδα πέρυσι τα ρυθμιζα έτσι ώστε να τελειωνω νωρίτερα και να πηγαινω στην προπόνηση 8μιση με 11 το βραδυ. Τα ΣΚ είναι οι αγώνες. Φέτος μετά τα μαθήματα όταν προλαβαίνω, κάνω κάποια ατομική προπόνηση είτε τρέξιμο είτε με μπάλα κοντά στο σπίτι μου. Φυσικά στους αγώνες δεν θα λείπω! Τουλάχιστον για τη στήριξη της ομάδας, θα είμαι εκεί».
Σκέφτηκες ποτέ να βγάλεις το ποδόσφαιρο από τη ζωή σου;
«Πάρα πολλές φορές, λόγω του ταβανιού που έχει στις επαγγελματικές προοπτικές. Δεν έχεις κάτι να σε παρακινεί. Να σου λέει οτι έχει νόημα, πέρα από την αγάπη που έχεις για το χώρο. Ειδικά στα 30! Εδώ πλέον φτάνεις σε σημείο να πρέπει να βάλεις προτεραιότητες. Και συνήθως είναι η καριέρα, η οικογένεια κλπ. Για μένα τουλάχιστον. Δεν τέθηκε ποτέ θέμα κούρασης. Κάθε φορά που βγαίνω από το γήπεδο έχω περισσότερη ενέργεια από πριν. Κυρίως όταν έχω κάνει τάκλιν, που το αγαπώ».
Η προοπτική του εξωτερικού υπήρξε;
«Μικρότερη το ήθελα πάρα πολύ, κι εγώ και τα αδέρφια μου ανά περιόδους, αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα και νομίζω το ίδιο θα ίσχυε για οποιαδήποτε μέση ελληνική οικογένεια με 4 παιδιά. Κι εδώ έρχεται πάλι το ζήτημα των Πανεπιστημίων, κι η δυνατότητα υποτροφιών, που θα έκανε πιο εφικτή τη επιλογή. Χρειάζεται ένα τεράστιο οικονομικό back up. Ακόμα και οι χορηγίες σε ένα ομαδικό άθλημα όπως το ποδόσφαιρο γυναικών, δεν είναι ατομικές, απ’ όσο γνωρίζω τουλάχιστον στην Ελλάδα, για να κάνει το βήμα παραπάνω μια ποδοσφαιρίστρια. Από την άλλη αν υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες εντός Ελλάδας, δεν υπάρχει η σωστή καθοδήγηση και ενημέρωση πάνω στο ζήτημα, γιατί παίζει βασικό ρόλο και αυτό».
«Μου λένε συνήθως ότι δεν γίνεται να παίζεις ποδόσφαιρο, να χτυπάς και τους λέω “αυτό είναι το ωραίο”»
Η Ευφροσύνη διανύει φέτος πιθανώς τα τελευταία της χιλιόμετρα στο γρασίδι, όμως έχει ήδη δώσει την σκυτάλη στην μικρότερη της οικογένειας ή το «καμάρι μας» όπως λέει χαρακτηριστικά, την Maggie. Η Μάγκι στα 20 θαυμάζει την διεθνή Αμερικανίδα αρχηγό των San Diego Wave FC, Άλεξ Μόργκαν και είναι από τις καλύτερες σκόρερ του Βόλου, που πέρυσι έκανε μια «τρελή» αήττητη πορεία μέχρι την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Γ’ Εθνικής και φέτος θα αγωνιστεί στην Β’.
«Παίζω ποδόσφαιρο από τότε που έμαθα να περπατάω», τόνισε η μικρότερη της οικογένειας επιβεβαιώνοντας ότι το «μικρόβιο» είχε κυριεύσει όλη την οικογένεια. «Στα 15 πήγα πρώτη φορά σε Ακαδημία, στον Μαγνησιακό», προσθέτει.
Περιμένατε την εξαιρετική πορεία ως την άνοδο πέρυσι;
«Το περιμέναμε, το θέλαμε πολύ. Ο προπονητής βέβαια πριν από κάθε παιχνίδι μας έλεγε να βγούμε και να το απολαύσουμε.».
Και τελικώς εγένετο αήττητο πρωτάθλημα, τι αλλάζει φέτος που η ομάδα θα ανταγωνίζεται σε ένα πιο απαιτητικό επίπεδο;
«Σε ομάδα Β’ Εθνικής δεν γίνεται να παίζεις έχοντας κάνει 1-2 προπονήσεις μόνο. Είναι πλέον πιο απαιτητικό το πρόγραμμα».
Η Maggie που παράλληλα σπουδάζει, αποφάσισε να παρακολουθεί από απόσταση τα μαθήματα της σχολής (σ.σ. Μηχανικός Σχεδίασης προϊόντων και συστημάτων), ώστε να μπορεί να είναι παρούσα στις προπονήσεις της ομάδας της.
Ερωτηθείσα αν βλέπει το ποδόσφαιρο επαγγελματικά, μου λέει «αν το δω επαγγελματικά ίσως να μην το απολαμβάνω τόσο, θες όμως να ξέρεις ότι υπάρχει η προοπτική…». Παρά το γεγονός ότι οι δύο αδερφές απέχουν ηλικιακά μια δεκαετία έχουν στη διαδρομή τους συναντήσει τις ίδιες προκαταλήψεις. «Μου λένε συνήθως έλα να σου μάθω εγώ ποδόσφαιρο», απαντά η Maggie σχετικά με το πώς αντιδρούν τα αγόρια στο περιβάλλον της όταν ακούν πως είναι ποδοσφαιρίστρια. «Η αλήθεια είναι ότι δεν φαινόμαστε, δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να διακριθούμε», προσθέτει.
Έκανες κάποιο άλλο άθλημα, τί είναι αυτό που σε «έδεσε» με το ποδόσφαιρο;
«Πολλές φορές σκέφτηκα να αφιερωθώ σε κάποιο άλλο άθλημα, ξεκίνησα ένα διάστημα πολεμικές τέχνες για παράδειγμα. Αλλά το ποδόσφαιρο σου δίνει αδρεναλίνη, τρέχεις, χτυπάς- χτυπιέσαι, παλεύεις και το να βάζεις γκολ και να τρέχει όλη η ομάδα πάνω σου δεν συγκρίνεται με τίποτα».
Τι απαντάς σε αυτούς που κοιτούν περίεργα όταν λες πως παίζεις μπάλα;
«Μου λένε συνήθως ότι δεν γίνεται να παίζεις ποδόσφαιρο, να χτυπάς και τους λέω “αυτό είναι το ωραίο”».
Κλείνοντας και οι δύο αδερφές αναφέρουν: «Όσες δυσκολίες και να έχει το ποδόσφαιρο των γυναικών στην Ελλάδα πάντως, το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν μπαίνεις στο γήπεδο δεν συγκρίνεται! Γι αυτό παροτρύνουμε όλα τα κορίτσια ανεξαρτήτως ηλικίας, να τολμήσουν να πατήσουν στο γρασίδι και να δοκιμάσουν το “βασιλιά των σπορ”»!
Πηγή: gazzetta.gr
