Η Δανάη Σιδηρά μίλησε στην ιστοσελίδα athletestories.gr και στην συνάδελφο Έλενα Βογιατζή, και αναφέρθηκε στην καριέρα της στην Κύπρο με την Απόλλων Ladies και την πορεία της Εθνικής Ελλάδας.
Ανάφερε μεταξύ άλλων:
Για την απόφαση της για μεταγραφή στην Κύπρo: «Όταν κάποια στιγμή αποφάσισα να πάω στην Κύπρο, ο λόγος του πατέρα μου μέτρησε πολύ σε εμένα. Όπως και όταν αποφάσισα να επιστρέψω ξανά στην Ελλάδα. Όχι ότι αποφασίζει εκείνος για τις επιλογές μου, απλώς, μέσα από τις πολλές συζητήσεις που κάνουμε και την εμπιστοσύνη που υπάρχει μεταξύ μας, έχει καταφέρει να με κάνει να ακούω την άποψή του».
Για την καριέρα της: «Ίσως βέβαια να μην κατάφερα να υλοποιήσω όλα όσα είχα στο μυαλό μου στο ξεκίνημα της ποδοσφαιρικής πορείας μου, αλλά τουλάχιστον πέτυχα να κάνω σημαντικά βήματα. Το πρώτο ήταν να αγωνιστώ στην Κύπρο για πολλά χρόνια. Το δεύτερο να συμμετάσχω στο Champions League. Στην κορυφαία διασυλλογική ποδοσφαιρική διοργάνωση».
Για την παρουσία της στην Απόλλων Ladies: «Η πρώτη μου εμφάνιση μάλιστα με τη φανέλα του Απόλλωνα Ladies ήταν σε αγώνα του Champions League. Στο τελευταίο παιχνίδι των προκριματικών στο οποίο είχαμε κερδίσει με σκορ 3-0 και εξασφαλίσαμε την πρόκρισή μας στης φάση των «32». Στο 85ο λεπτό, μόλις με έκανε αλλαγή ο προπονητής μου και πήγα να καθίσω στον πάγκο, συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο είχα πάρει χρόνο συμμετοχής στην σπουδαιότερη διοργάνωση της Ευρώπης αλλά παράλληλα θα συνέχιζα και στην επόμενη φάση της.
Αυτό που μάλλον δεν θα “χωνέψω” και ίσως μου μείνει απωθημένο είναι το γεγονός ότι ποτέ δεν καταφέραμε να προκριθούμε στους «16» της διοργάνωσης. Αν και πολλές φορές βρεθήκαμε κοντά στην πρόκριση. Τις δυο μάλιστα, ο αποκλεισμός μας -ψυχολογικά- ήταν οδυνηρός. Ξέρετε τι είναι να κερδίζεις με 2-0 στο ημίχρονο και να χάνεις με 4-2; Ή να αποκλείεσαι με γκολ στο 94′; Δεν είναι καθόλου εύκολο να το διαχειριστείς. Ούτε την ήττα ούτε την απογοήτευση. Είναι πολύ ψυχοφθόρο να περιμένεις να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος για να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή».
Για τα πολλά χρόνια που έμεινε στην Κύπρο: «Η παραμονή μου στην Κύπρο και η συμμετοχή μου στο Champions League θα αποτελούν πάντα τις πιο γλυκιές και πιο καλές αναμνήσεις. Το 2013 που πήγα στην χώρα, δεν είχα σκοπό να καθίσω για πολύ καιρό. Το αρχικό πλάνο έλεγε να παίξω έναν χρόνο και στην πορεία να πάω κάπου αλλού. Τελικά έμεινα στην Κύπρο επτά χρόνια. Δεν μετανιώνω. Η διαμονή μου αυτό το διάστημα στη Λεμεσό με ωφέλησε σε πολλούς τομείς. Αγωνιστικούς και μη. Κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, μάθαινα καινούργια πράγματα. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Αλλά και για την ζωή έξω από αυτό».
Για τις διαφορές Κύπρου και Ελλάδας: «Στο αγωνιστικό κομμάτι, οι διαφορές με το ελληνικό Πρωτάθλημα ήταν ελάχιστες. Σε επίπεδο συλλόγων, ο Απόλλων λειτουργούσε επαγγελματικά, όπως και τρεις-τέσσερεις ομάδες ακόμα. Από εκεί και πέρα όμως, αγωνιστικά υπήρχε μεγάλο χάσμα με τους υπόλοιπους συλλόγους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα η διαφορά δυναμικότητας ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το σκορ σ’ έναν αγώνα θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερο υπέρ της ομάδας μου από αυτό με οποίο είχε λήξει το παιχνίδι.
Υπήρξαν φορές που προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το ματς μέσα σε λογικό πλαίσιο, γιατί, όταν μία ομάδα προηγείται για παράδειγμα με 14-0, ναι μεν αυτή που χάνει κάτι κάνει λάθος, όμως κι αυτή που κερδίζει αντιμετωπίζει το παιχνίδι με λάθος νοοτροπία. Τα πολύ μεγάλα σκορ δεν αποτελούν διαφήμιση για το ποδόσφαιρο. Μάλλον δυσφήμηση θα έλεγα ότι είναι. Σε αντίθεση πάντως με την Κύπρο, στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των ομάδων σταδιακά μειώνεται».
Για το επίπεδο στην Ελλάδα: «Πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο των Γυναικών στη χώρα μας έχει μέλλον, κυρίως γιατί υπάρχουν πολλές νέες παίκτριες με ταλέντο. Κάτι που δεν υπάρχει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Το διαφορετικό σε σύγκριση με αυτές είναι ότι εκείνες έχουν οργάνωση και υποδομές. Στοιχεία που βοηθούν σημαντικά στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του αθλήματος.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, βρισκόμαστε ακόμη πίσω. Σε πολλούς τομείς. Κι ένας από τους λόγους που έχουμε μείνει πίσω είναι ότι εξακολουθούν να υπάρχουν στερεότυπα και προκαταλήψεις. Η αντίληψη ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η γενικότερη εικόνα. Η Ελλάδα όμως διαθέτει καλές παίκτριες».
Για την Εθνική Ελλάδος: «Θυμάμαι, όταν αγωνιστήκαμε με την Εθνική ομάδα Γυναικών στην προκριματική φάση για το Euro 2022, διανύσαμε την πιο ρομαντική μας περίοδο. Τη χαρακτηρίζω ρομαντική, γιατί όσες παίκτριες ήμασταν εκείνο το διάστημα στην ομάδα βιώσαμε φοβερά συναισθήματα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, και ίσως αυτό ισχύει και για τα υπόλοιπα κορίτσια, τα δυο παιχνίδια με την Ιρλανδία. Ειδικά το πρώτο στη Νέα Σμύρνη. Νομίζω ότι το γκολ της ισοφάρισης, όπως και το τελικό αποτέλεσμα (1-1) ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα! Δε θυμάμαι άλλη φορά να έχουμε πανηγυρίσει μια εμφάνισή μας τόσο έντονα! Τότε, εκείνο το αποτέλεσμα μάς έδινε έναν λόγο να πιστεύουμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Να βάλουμε για πρώτη φορά πάνω στο τραπέζι, έστω για λίγο, τη λέξη «πρόκριση». Μέχρι εκείνο το παιχνίδι, ποτέ καμία κοπέλα δεν τολμούσε να κοιτάξει τόσο μακριά!
Η ήττα βέβαια στον δεύτερο αγώνα στο Δουβλίνο “ψαλίδισε” κάθε ελπίδα που είχαμε. Παρόλ’ αυτά, στο τέλος δεν υπήρχε απογοήτευση. Γνωρίζαμε ότι τα είχαμε δώσει όλα! Ήμασταν και παραμένουμε μαχητικές. Παίκτριες με προσωπικότητα που βγαίνει και μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Αλλά για κάποιον λόγο στο σύνολο εξακολουθεί να υπάρχει ένα κενό. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι η ομάδα έχει ακόμη την ψυχολογία του αουτσάιντερ. Χρειάζεται αρκετή δουλειά σ’ αυτόν τον τομέα. Κι αν εγώ το έχω παράπονο ότι δεν έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα να κάνουμε με την Εθνική ομάδα ένα μεγάλο βήμα. Ελπίζω αυτό να γίνει στο μέλλον».
Για τις υποδομές και τους μισθούς στο γυναικείο ποδόσφαιρο Ελλάδας: «Η αλήθεια πάντως είναι πως, ενώ τα τελευταία χρόνια υπάρχει εξέλιξη και ανάπτυξη στο ποδόσφαιρο Γυναικών, δεν ξέρω αν στην Ελλάδα καταφέρουμε κάποτε να φτάσουμε τα ανδρικά πρότυπα. Γενικότερα βέβαια δεν ξέρω αν το ποδόσφαιρο Γυναικών στο σύνολό του θα καταφέρει να φτάσει τα ανδρικά πρότυπα. Και αναφέρομαι κυρίως στον οικονομικό τομέα.
Όταν η κορυφαία παίκτρια στον κόσμο αμείβεται με όσα παίρνει ένας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στην τελευταία ομάδα του βαθμολογικού πίνακα της Ελληνικής Super League, καταλαβαίνετε ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο χάσμα. Οι διαφορές είναι τεράστιες. Είναι τραγικό. Όπως επίσης θεωρώ τραγικό και το γεγονός ότι σε ισχυρές ευρωπαϊκές ομάδες υπάρχουν ποδοσφαιριστές που αμείβονται με υπέρογκα ποσά. Δε λέω, καλά κάνουν και τα παίρνουν. Είναι δικαίωμά τους.
Για σκεφτείτε το όμως… Δεν είναι κάπως υπερβολικό να αμείβεται κάποιος με 300 και 400 ευρώ την ώρα, την στιγμή που γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα; Το ποδόσφαιρο άλλωστε δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από ένα σπορ…».
Για την δολοφονία του Άλκη: «Το έχω πει πολλές φορές και θα το πω άλλη μία. Το ποδόσφαιρο είναι γιορτή! Είναι χαρά! Πάθος! Ενθουσιασμός! Αγάπη! Είναι συναίσθημα! Το χόμπι που κάποιοι το κάναμε επάγγελμα. Δεν είναι χώρος για αντιπαράθεση. Είναι απλώς ένα άθλημα. Πώς είναι δυνατόν να σκοτώνονται άνθρωποι για ένα σπορ; Για μία φανέλα που έχει διαφορετικό χρώμα; Είναι τραγικό! Αδιανόητο! Απεχθάνομαι τη βία και ακόμα περισσότερο τον τρόπο με τον οποίον ορισμένοι θεωρούν ως καταλληλότερο για να εκφράσουν τα δικά τους “θέλω”. Τα δικά τους “πιστεύω”, τη δική τους αγάπη (;) για την ομάδα που υποστηρίζουν.
Μετά τον θάνατο του νεαρού Άλκη στη Θεσσαλονίκη, όλοι όσοι είμαστε μέρος αυτού του αθλήματος οφείλουμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο ρόλος μας. Ειδικά όσοι παίζουμε ποδόσφαιρο. Ο κόσμος μάς κρίνει για τις πράξεις μας. Εκτός από παίκτρια, παράλληλα είμαι και προπονήτρια παιδιών. Δεν υπήρχε ούτε ένα παιδί στην ομάδα μου που δεν γνώριζε τι έγινε στη Θεσσαλονίκη. Και όλα είχαν την ίδια απορία: «Γιατί; Γιατί να χάσει τη ζωή του ένας άνθρωπος που υποστήριζε μία ομάδα;». Ήταν αδύνατον να βρουν μια λογική απάντηση. Δεν υπάρχει εξάλλου…
Τα παιδιά έχουν όμορφο μυαλό και καλή ψυχή. Μεγαλώνουν σε μια εποχή όπου έχουν μάθει να αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητα. Σέβονται τις απόψεις των άλλων και την αγάπη που έχει ο καθένας για τη δική του ομάδα. Και, αν θελήσουν να πειράξουν τον αντίπαλό τους, θα το κάνουν ως αστείο και θα σταματήσει εκεί. Όπως κάναμε κι εμείς όταν ήμασταν μικρά και παίζαμε μπάλα με τα παιδιά της γειτονιάς».
