Μία Ελληνίδα στην καλύτερη ενδεκάδα της Α’ κατηγορίας Κύπρου, για τρίτη διαδοχική φορά! Η Δήμητρα Καραπέτσα, μίλησε στο Gazzetta.cy για τη θητεία της στον Άρη Λεμεσού, τα πρώτα της βήματα στον ΠΑΟΚ, τα νέα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα, καθώς και για τη «μάχη» των ποδοσφαιριστών για την ψυχική τους υγεία.
Η Δήμητρα Καραπέτσα κατά τη διάρκεια της καριέρας της έχει έρθει αντιμέτωπη με αρκετές προκλήσεις που κατά καιρούς δοκίμασαν τη σωματική, αλλά κυρίως την ψυχική της υγεία.
Μία αθλήτρια που έμαθε την πειθαρχία από το καράτε, αργότερα την εφάρμοσε και στο ποδόσφαιρο προκειμένου να φτάσει μέχρι τον ΠΑΟΚ και την Εθνική Ελλάδος.
Η 24χρονη κεντρική αμυντικός του Άρη Λεμεσού, ήταν μία από τις παίκτριες που ξεχώρισαν την τρέχουσα χρονιά στο πρωτάθλημα και για τρίτη συνεχόμενη χρονιά βρέθηκε στο top 11 της διοργάνωσης.
Η ίδια μοιράστηκε με το Gazzetta τις καλύτερες στιγμές της πορείας της, τις σκέψεις της για το ποδόσφαιρο γυναικών σε Ελλάδα και Κύπρο, καθώς και τη σημασία της διατήρησης της ψυχικής υγείας ενός αθλητή ιδιαίτερα σε περιόδους απουσίας λόγω τραυματισμών.
Θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα στο ποδόσφαιρο;
«Ξεκίνησα από πέντε χρονών να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, καθώς ο πατέρας μου έπαιζε ερασιτεχνικά κι ο αδερφός μου έπαιζε κι εκείνος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έπαιρνα το πρωί τα παπούτσια του κρυφά από όλους κι έπαιζα στο σχολείο. Η νηπιαγωγός το είπε στη μαμά κι έτσι με έγραψαν στην ακαδημία της Αμφίπολης μαζί με τον αδερφό μου. Εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα. Ήταν εύκολα σχετικά για εμένα στην αρχή, γιατί η οικογένειά μου με στήριζε σε ό,τι έκανα. Με βοηθούσε να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορούσα ακόμα και σήμερα είναι πάντα δίπλα μου και τους ευχαριστώ πολύ.»
Πώς έγινε η μετάβαση από το καράτε στο ποδόσφαιρο; Πώς αποφάσισες ότι θέλεις να ασχοληθείς σοβαρά με αυτό;
«Μέχρι την έκτη δημοτικού ασχολούμουν με το ποδόσφαιρο και το καράτε μαζί. Έπειτα, αφού πήρα την μαύρη ζώνη, επέλεξα να ασχοληθώ μόνο με το ποδόσφαιρο γιατί ήταν ο έρωτάς μου. Ωστόσο, ομολογώ ότι τη δυναμικότητα και την αυτοπεποίθηση που έχω, αλλά και την πειθαρχία την απέκτησα από το καράτε. Ευχαριστώ πολύ τον δάσκαλό μου στην Ασπροβάλτα τον κ. Γιώργο Παπαδόπουλο.»
Δύο στιγμές της καριέρας σου που ξεχωρίζεις, και ως παίκτρια του ΠΑΟΚ, αλλά και ως διεθνής με την Εθνική ομάδα.
«Ως παίκτρια του ΠΑΟΚ ξεχωρίζω τη συμμετοχή μου στους αγώνες του Champions League, και ως διεθνής τον αγώνα στις κορασίδες, με την Σουηδία, όπου έβαλα γκολ και περάσαμε ως πρώτες στον όμιλο. Πριν τη λήξη εκείνου του παιχνιδιού, όμως, έπαθα χιαστό. Αυτό μου δίδαξε τότε ότι δεν πρέπει να χαλαρώνεις μέχρι τη λήξη. Επίσης, με αφορμή αυτό, είναι σημαντικό να υπάρχουν προγράμματα πρόληψης σε όλα τα κορίτσια και αγόρια αυτών των κατηγοριών. Η υγεία είναι πιο σημαντική από όλα και όταν την έχεις μπορείς να προσπαθείς για τους στόχους σου.»
Παρακολουθείς ποδόσφαιρο γυναικών. Από δικές σου εμπειρίες, έχεις διακρίνει διαφορές στο πώς το προσεγγίζουν στην Ελλάδα και πώς στο εξωτερικό;
Ναι υπάρχουν πολλές διαφορές κυρίως στις υποδομές, αλλά και στους μισθούς και στις εγκαταστάσεις γενικότερα. Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια μπορώ να πω ότι υπάρχει εξέλιξη στο ελληνικό ποδόσφαιρο γυναικών. Ακόμα, όμως, έχουμε πολύ δρόμο ώστε να φτάσουμε στο σημείο να συγκριθούμε με χώρες του εξωτερικού. Όσον αφορά την Εθνική γυναικών της Ελλάδας, έχει γίνει πρόοδος κι αυτό φαίνεται στα αποτελέσματα που φέρνει η ομάδα, καθώς και στην προσέλευση του κόσμου στους εντός αγώνες. Σαφώς, υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης.»
Κεφάλαιο Κύπρος. Τί υποδοχή έτυχες από τον Άρη Λεμεσού, πώς ήταν η προσαρμογή σου εκεί; Σε ποια σημεία βελτιώθηκε το παιχνίδι σου ώστε να βρίσκεσαι επί τρεις διαδοχικές χρονιές στην κορυφαία ενδεκάδα της Α’ κατηγορίας;
«Όταν ήρθα στην Κύπρο, η ομάδα με καλωσόρισε άψογα και ακόμα και σήμερα νιώθω ευγνώμων που βρίσκομαι εδώ. Οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει στην ομάδα σέβονται το γυναικείο φύλο και θέλουν να κάνουν βήματα ώστε να προωθήσουν το ποδόσφαιρο γυναικών. Δουλεύουμε έχοντας επαγγελματικά πρότυπα, με διπλές προπονήσεις μέσα στη μέρα και έχοντας την κατάλληλη αποκατάσταση, που είναι πολύ σημαντική για την πρόληψη των τραυματισμών.»
Πόσο διαδεδομένο είναι το ποδόσφαιρο γυναικών στην Κύπρο; Τί συμβαίνει με τις μικρές ηλικίες;
«Η Κύπρος είναι μικρή χώρα, οπότε είναι πιο εύκολο να ακουστεί το γυναικείο. Ωστόσο, δεν έρχεται αρκετός κόσμος στα γήπεδα για να παρακολουθήσει τους αγώνες. Πέρυσι, πολλές παίκτριες ανέλαβαν μία πρωτοβουλία και ξεκίνησαν να πηγαίνουν σε σχολεία. Στόχος ήταν να ενημερωθούν τα παιδιά και να σταματήσουν αυτές οι προκαταλήψεις. Πρέπει να συνεχίσει να προωθείται η ισότητα και να αρχίσουν να έρχονται περισσότερα κορίτσια να μάθουν ποδόσφαιρο.»
Ένα μέρος της λύσης βρίσκεται στις μικρές κατηγορίες; Τί χρειάζεται να γίνει στην Κύπρο από τους υπευθύνους ώστε να ασχοληθούν περισσότερα κορίτσια με το ποδόσφαιρο;
«Φυσικά πολλά ξεκινούν από τις μικρές κατηγορίες. Αυτή είναι η βάση για τη συνέχεια, το ίδιο ισχύει και για τις ακαδημίες. Θα πρέπει οι υπεύθυνοι των ομάδων να αντιμετωπίζουν τις ακαδημίες και γενικότερα τις μικρές ηλικίες με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Με το πέρασμα του χρόνου σκοπός είναι να βγαίνουν όλο και περισσότερα ταλέντα από εκεί, έχοντας δουλέψει ποιοτικά κι όχι απλά για απασχόληση.»
Μίλησες αρκετές φορές για τη σημασία που έχει η εκπαίδευση και η πρόληψη των τραυματισμών. Είχες κάποια αντίστοιχη προσωπική εμπειρία;
«Έχω πάθει δυο φορές ρήξη χιαστού συνδέσμου και υποβλήθηκα σε χειρουργική επέμβαση και αποκατάσταση. Σίγουρα είναι ένας δύσκολος τραυματισμός, κυρίως από ψυχολογικής άποψης γιατί μένεις 8-10 μήνες εκτός. Αλλά, αν σκεφτείς πόσοι άνθρωποι υποφέρουν σε νοσοκομεία με πολύ σοβαρότερα προβλήματα και ασθένειες, σκύβεις το κεφάλι, δουλεύεις και συνεχίζεις. Γενικά στον αθλητισμό και πόσω μάλλον στο ποδόσφαιρο που είναι δυναμικό άθλημα, χρειάζεται να δουλέψεις τόσο με το σώμα, όσο και με το μυαλό σου.»
Πώς δουλεύει ένας ποδοσφαιριστής με το μυαλό του, όταν του τυγχάνει ένας τόσο σοβαρός τραυματισμός που σε πολλές περιπτώσεις σημαίνει και το τέλος μίας καριέρας;
«Δεν είναι λίγοι οι αθλητές με κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Δεν σας κρύβω ότι κι εγώ υπέφερα από τέτοιες κρίσεις και είναι η πρώτη φορά που το λέω δημόσια. Δεν ντρέπομαι για αυτό, ίσα ίσα θα ήθελα να βοηθήσω όποιον υποφέρει από κάτι αντίστοιχο και θα ήθελα να του πω ότι υπάρχει η λύση του να επισκεφτεί έναν ειδικό. Αυτός θα τον κατευθύνει, δεν είναι ντροπή. Είναι πολύ λογικό, λόγω της υπερβολικής ψυχολογικής πίεσης που του ασκείται. Όπως όταν πονάμε κάπου στο σώμα μας, πάμε σε γιατρό για να μας κάνει καλά, έτσι πρέπει να εντοπίζουμε και μετά να λύνουμε και τα προβλήματα ψυχικής υγείας.»
Έχεις βάλει μακροπρόθεσμους στόχους για την καριέρα σου; Πώς θα ήθελες να δεις τον εαυτό σου στη συνέχεια;
«Θα ήθελα να δω αρχικά το ποδόσφαιρο γυναικών Ελλάδας και Κύπρου να βρίσκει μία θέση ανάμεσα στις ανταγωνιστικές χώρες. Όσον αφορά τον εαυτό μου, θα ήθελα να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ, έχοντας τη σωματική και την ψυχική μου υγεία πάνω από όλα.»
