«Alexia: Labor Omnia Vincit» δηλαδή «Η δουλειά τα νικά όλα». Έτσι τιτλοφορείται το ντοκιμαντέρ για την κάτοχο της «Χρυσής Μπάλας» Αλέξια Πουτέγιας. Οι τίτλοι των επεισοδίων προέρχονται όλοι από λατινικά μότο σαν κι αυτό. Είναι φράσεις που έχει ζωγραφίσει με μόνιμο μελάνι πάνω της η αρχηγός της Μπαρτσελόνα και χρησιμοποιούνται για να υποδείξουν το μεγαλείο της.
Οι κάμερες της παραγωγής ακολούθησαν την Ισπανίδα μεσοεπιθετικό για ένα χρόνο. Μεταξύ της κατάκτησης της πρώτης και της δεύτερης «Ballon d’Or». Η σειρά είχε αρχικά σκοπό να καταγράψει τόσο την ιστορία της με την Μπαρτσελόνα, όσο και με την εθνική Ισπανίας στο Euro του περασμένου καλοκαιριού, αλλά ο σοβαρός τραυματισμός της λίγες μόλις ημέρες πριν πριν την έναρξη της διοργάνωσης, άλλαξαν απρόσμενα τη ροή της αφήγησης.
Ο προπονητής της ανδρικής ομάδας της Μπαρτσελόνα Τσάβι Ερνάντεθ, ο θρυλικός αμυντικός των «μπλαουγκράνα» Ζεράρ Πικέ και η επικεφαλής της UEFA για το ποδόσφαιρο γυναικών Ναντίν Κέσλερ βρίσκονται μεταξύ των προσώπων που μιλούν για την παίκτρια που συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη του ίδιου του αθλήματος.
Η πολύπειρη μεσοεπιθετικός είχε αρχικά απορρίψει την πρόταση, μέχρι που διαπίστωσε ότι είχαν γίνει τόσο λίγα ντοκιμαντέρ αφιερωμένα σε αθλήτριες, κι αυτό το γεγονός ήταν αρκετό για να πει τελικώς το «ναι». Το ντοκιμαντέρ της -που έκανε πρεμιέρα την τελευταία ημέρα του Νοέμβρη- αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που χωρίς να έχει γυναικείες αναφορές και πρότυπα ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιρίστρια. Ένα τρελό όνειρο που πήρε σάρκα και οστά. Ένα όνειρο που μετατράπηκε σε ονειρική πραγματικότητα για την καλύτερη παίκτρια στον κόσμο. Είναι όμως και η απίστευτη ιστορία της εξέλιξης του ποδοσφαίρου γυναικών μέσα από τα εμπόδια που υψώνονται διαχρονικά. Με φόντο τα ιστορικά ρεκόρ προσέλευση στο «Καμπ Νοου» και τα τρόπαια της Μπαρτσελόνα.
Η ιστορική βραδιά των 91.533, η «Χρυσή Μπάλα» κι ο χαμένος τελικός
Το πρώτο επεισόδιο επικεντρώνεται στον αγώνα που δημιούργησε πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο όταν η Αλέξια οδήγησε την ομάδα της, στον προημιτελικό του Champions League γυναικών εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης. Έναν αγώνα που σημείωσε ρεκόρ προσέλευσης 91.533 θεατών. Οι κάμερες ακολουθούν τη μητέρα της, Έλι Σεγκούρα, καθώς κάνει το ταξίδι από τον χώρο εργασίας της στο γήπεδο και καθυστερεί καθώς κολλάει στην κίνηση της Βαρκελώνης στις ώρες αιχμής. Αργότερα η μητέρα της μιλάει για το πώς η οικογένειά της έκανε πολλές θυσίες για να βρει μια ομάδα κοριτσιών για τη νεαρή Αλέξια.
Υπάρχουν επίσης αποσπάσματα από μια ραδιοφωνική συνέντευξη του 2004, όπου μια δεκάχρονη Αλέξια παραδέχτηκε ότι «η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν παιδί, δεν μου άρεσε καθόλου το ποδόσφαιρο». Ωστόσο, ήρθε στο παιχνίδι και το υπηρέτησε με θρησκευτική ευλάβεια, παρόλο που λίγα άλλα κορίτσια συμμετείχαν στο παιχνίδι. Η αφοσίωσή της διερευνάται επίσης σε βάθος καθώς εξηγεί τη σημασία του τατουάζ της λέγοντας «Ad Maiora», στα λατινικά, δηλαδή «Προς μεγαλύτερα πράγματα».
Η συμπαίκτριά της Μαπί Λεόν εξηγεί ότι «η Αλέξια ζει το ποδόσφαιρο πολύ έντονα. Πολύ. Είναι ποδοσφαιρικός σπασίκλας, είναι τεράστιος σπασίκλας. Δεν λέω ότι είναι κακό, είναι ο ορισμός της συμπαίκτριας που θέλω να έχω». Σε μια συνεδρία με τον φυσιοθεραπευτή της, προσπαθεί να βελτιώσει την ικανότητά της να… ξεκουράζεται και να απομακρύνεται από το παιχνίδι αφού παραδέχεται ότι δυσκολεύεται να κοιμηθεί μετά τους αγώνες.
Το δεύτερο επεισόδιο την ακολουθεί καθώς βραβεύεται ως η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο, στην απονομή της Χρυσής Μπάλας στο Παρίσι, μετά το οποίο μιλά σε βάθος για την απώλεια του πατέρα της και πώς αγωνίζεται για να συμβιβαστεί με την ήττα. Το τελευταίο μέρος επικεντρώνεται στον τελικό του Champions League της περασμένης σεζόν στο Τορίνο και στον τραυματισμό του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου που υπέστη την παραμονή των τελικών του Euro αυτό το καλοκαίρι από τον οποίο ακόμα αναρρώνει.
Η πρεμιέρα του «Alexia: Labor Omnia Vincit» έγινε στο ανακαινισμένο «Teatre Lliure de Barcelona», ένα κτίριο του 1929 που προκάλεσε τον θαυμασμό των καλεσμένων, κι έμοιαζε περισσότερο σε φόρο τιμής στην οικογένειά της, παρά στην ίδια την Αλέξια. «Θέλω να ευχαριστήσω τους συναδέλφους μου, η ιστορία μου είναι δική τους, και η ιστορία τους είναι δική μου», ξεκαθάρισε από την αρχή.
Συνηθισμένη να πατάει σε κόκκινα χαλιά σε όλο τον κόσμο, περιτριγυρισμένη από την οικογένεια και τις συμπαίκτριές της, ανθρώπους που τη συνόδευαν από τις πρώτες λήψεις στο «Plaça de Mollet del Vallès» η Αλέξια έζησε την πιο μαγική νύχτα της ζωής της. Η μαμά της Έλι, η αδερφή της Άλμπα, ο εκπρόσωπός της Ζοσέπ Μαρία Γιγκέιρας, μια ομάδα φίλων από το Mollet, οι συμπαίκτριές της στην Μπαρτσελόνα, άνθρωποι του κλαμπ. Ήταν όλοι παρόντες και απολάμβαναν μαζί της μια ακόμα στιγμή δόξας κι αναγνώρισης. Κι εκείνη, που ένιωθε περισσότερο «Βασίλισσα» από ποτέ, πλημμυρισμένη από χαρά λάμβανε περισσότερες εγκάρδιες αγκαλιές, παρά εφησυχαστικούς επαίνους για το ντοκιμαντέρ. Μάλιστα δεν έχασε από την προσοχή της τη σκυλίτσα της, Νάλα, που όπως η ίδια υποστήριξε, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ντοκιμαντέρ.
Παρόντες ήταν και οι «άνθρωποι» του ποδοσφαίρου γυναικών. Δεν έλειψαν οι Άνα Άλβαρεθ διευθύντρια του ποδοσφαίρου γυναικών της RFEF, συνοδευόμενη από τον αντιπρόεδρο Ραφαέλ ντελ Άμο και τη Λουσία Σαντιάγο εκτελεστική σύμβουλο του προέδρου του CSD. Άπαντες ενθουσιασμένοι για το προσεχές Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αυστραλία. Η Αμάντα Γκουτιέρεζ πρόεδρος του FUTPRO, μίλησε μαζί τους ,αναζητώντας λύσεις για τις προκλήσεις που δεν σταματούν ποτέ στο ποδόσφαιρο γυναικών.
Τα αθλητικά ντοκιμαντέρ ανακάλυψαν τα νέα τους διαμάντια
Η επιτυχία του «Alexia, Labor Omnia Vincit» στο Amazon Prime, επιβεβαίωσε ότι το ποδόσφαιρο γυναικών είναι ένα πραγματικό χρυσωρυχείο. Μέχρι τώρα είχαμε δει στην οθόνη τις ζωές του Φερνάντο Τόρες, του Σέρχιο Ράμος, του Πάου Γκασόλ ή του Φερνάντο Αλόνσο με τη μορφή μιας σειράς λίγων επεισοδίων αλλά αντίστοιχες σειρές για το ταξίδι ποδοσφαιριστριών δεν ήταν σύνηθες και στην Ισπανία γράφουν πως το ποδόσφαιρο γυναικών είναι πλέον ένα απόλυτα ασφαλές στοίχημα.
Ιστορίες όπως αυτή της αρχηγού της Μπάρτσα και νικήτριας της Χρυσής Μπάλας, από την εποχή που έπαιζε με παιδιά στην Plaça de Mollet μέχρι να γίνει είδωλο. Αυτή της Μέγκαν Ραπίνο, πρωταθλήτριας του αγώνα για τη διαφορετικότητα, το συναρπαστικό ταξίδι των «Las Matildas», που μετατράπηκε σε αθλητικό και κοινωνικό φαινόμενο έχουν δει το φως με τις δικές τους σειρές και έχουν σαγηνεύσει ένα ευρύ φάσμα τηλεθεατών.
Το κοινό, ίσως ήδη κουρασμένο από ην πολυτέλεια που συνοδεύει τη ζωή ποδοσφαιριστών όπως ο Λιονέλ Μέσι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο ή ο Σέρχιο Ράμος, προτιμά απλές και ειλικρινείς ιστορίες, σαφώς πιο οικείες με τη δική του καθημερινότητα. Το ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων της Αλέξια έχει ήδη προγραμματιστεί να προβληθεί και δεύτερη σεζόν. Η ποδοσφαιρίστρια λειτουργεί ως κοινό νήμα στη ραγδαία εξέλιξη του γυναικείου τμήματος της Μπαρτσελόνα, στα ρεκόρ προσέλευσης στο «Καμπ Νου» καθώς και σε όλες τις κατακτήσεις του αθλήματος συνολικά, που βιώνει τεράστια άνθιση.
Ο «πυρετός» ξεκίνησε με τη Μέγκαν Ραπίνο, μια γυναίκα που επίσης ξεπερνά το ποδόσφαιρο και που πρωταγωνιστεί στο ντοκιμαντέρ του HBO «Seeing America with Megan Rapinoe» (2020) και πρωταγωνίστησε στη μίνι σειρά «This is Football» και στο «Prodigy». Άλλο παράδειγμα είναι το ντοκιμαντέρ ‘Champions’ από το Rakuten TV, που αποτελείται από έξι επεισόδια που εκτείνονται σε έξι ευρωπαϊκές χώρες και συλλέγει τις εμπνευσμένες ιστορίες παικτριών όπως η Λούσι Μπρονζ (τότε στη Μάντσεστερ Σίτι), η Γουεντί Ρενάρ (Λυών), η Μπάρμπαρα Μπονανσέα (Γιουβέντους), η Γιούλια Σίμιτς (Μίλαν) και Στίνα Μπλακστίνιους (BK Hacken), μεταξύ άλλων.
