Ήταν Σεπτέμβριος του 2021 όταν οι αθλήτριες από το Αφγανιστάν κατάφεραν να διαφύγουν από τον τεράστιο κίνδυνο που ονομάζεται νόμος της Σαρία. Η διαφυγή τους από την χώρα εντασσόταν στο πλαίσιο της ευρύτερης αποχώρησης Αφγανών διανοούμενων και δημοσίων προσώπων, κυρίως γυναικών. Διεθνείς προσωπικότητες του χώρου του αθλητισμού ένωσαν τις δυνάμεις τους ώστε να βρεθεί ένα νέο «σπίτι» για την ομάδα, μακριά από τον τρόμο που γνώρισαν στην πατρίδα τους, κάπου όπου θα μπορούσαν να κάνουν αυτό που εκατομμύρια άλλοι αθλητές ανά τον κόσμο έχουν ως δεδομένο. Να επικεντρωθούν στο άθλημά τους χωρίς τον φόβο να χάσουν την ζωή τους ενώ κλωτσούν μια μπάλα.
Μια ομάδα αποτελούμενο από την Ολυμπιονίκη και δικηγόρο, Nikki Dryden, την διευθύντρια του Human Right for all, Alison Battison, και τον πρώην διεθνή Αυστραλό ποδοσφαιριστή, Craig Foster, ήταν αυτή που πρωτοπαρουσίασε την ιδέα την φιλοξενίας των Αφγανών ποδοσφαιριστριών στην Μελβούρνη. Ύστερα από διαβουλεύσεις με την πολιτειακή και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η ιδέα μετουσιώθηκε σε πράξη και έτσι οι ηρωικές αθλήτριες από το μακρινό Αφγανιστάν προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο του Tullamarine.
«Νομίζω ότι ήταν θέμα συγχρονισμού» θυμάται η Alison Battison. «Συγκροτήθηκε μια ομάδα ανθρώπων που ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει προκειμένου να πάρει αυτά τα κορίτσια μακριά από το κίνδυνο των Ταλιμπάν… Κανείς δεν φαινόταν να αντιδρά και έτσι αποφασίσαμε να αναλάβουμε δράση».
Φτάνοντας στην Μελβούρνη, τα βασικά προβλήματα που έπρεπε να λυθούν, όπως η στέγαση των εύρεση των αθλητριών, ήταν τόσο σημαντικά που, θέλοντας ή μη, το ποδόσφαιρο πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
«Δεν ήθελα να πιέσω τα κορίτσια μιλώντας τους για ποδόσφαιρο όταν είχαν ακόμα πολλά βασικά ζητήματα να λύσουν» θυμάται μια από τις πρωτεργάτες και δημιουργούς αυτής της ομάδας, η Khalida Popal, «Ήθελα να τους δώσω όσο χρόνο χρειάζονταν, δεν ήθελα να τις πιέσω, αλλά πρέπει να παραδεχθώ ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα τον φόβο πως τα κορίτσια δεν θα ήθελαν να ξανακλωτσήσουν μπάλα, ότι θα είχαν χάσει το ενδιαφέρον τους για τον αθλητισμό γενικότερα… Πώς μπορείς να σκέφτεσαι το ποδόσφαιρο όταν έχεις αναγκαστεί να αφήσεις πίσω την πατρίδα σου και τους ανθρώπους που αγαπάς, μέσα στην φρίκη των Ταλιμπάν;»
Μόλις μερικούς μήνες μετά την έλευσή τους, όμως, οι Αφγανές αθλήτριες αρχίσαν να συζητούν και πάλι το ενδεχόμενο να πατήσουν «χορτάρι». Τους είχε λείψει η ασπρόμαυρη «θεά»… Τότε ήταν που ανέλαβε δράση ο Craig Foster. Ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής πλησίασε τον γενικό διευθυντή ποδοσφαίρου της Melbourne Victory, John Didulica, ψάχνοντας υποστήριξη από έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας. Η διοίκηση των “navy blue” δεσμεύτηκε να βοηθήσει προσφέροντας στήριξη σε όλα τα επίπεδα. Μια νέα εμφάνιση με χρώματα που αντανακλούν την καταγωγή των Αφγανών αθλητριών δημιουργήθηκε, το αθλητικό κέντρο Ron Barassi δηλώθηκε ως έδρα της ομάδας και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του αυστραλιανού γυναικείου ποδοσφαίρου προσφέρθηκε να γίνει η πρώτη προπονήτρια της ομάδας.
«Αυτό που ζήσαμε είναι πολύ μεγαλύτερο από το ποδόσφαιρο. Η ιστορία αυτής της ομάδας συμβολίζει τους αγώνες των γυναικών σε όλο το πλανήτη» δήλωσε η τεχνικός, Jeff Hopkins, και συνέχισε: «Είναι πολύ όμορφο να είσαι μέλος μιας ομάδας… Τα κορίτσια έχουν την δυνατότητα να αισθανθούν και πάλι χαρά όταν βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο, είναι απίθανο να τις βλέπεις να χαμογελούν ξανά».
Σχεδόν ένα χρόνο μετά οι γυναίκες από το Αφγανιστάν μπορούν και ονειρεύονται ξανά. Κάποιες θέλουν να παίξουν στην πρώτη ομάδα της Victory, ενώ άλλες να αγωνιστούν για την εθνική ομάδα της χώρας τους. Μια όμορφη ιστορία θάρρους και ανθρωπιάς που αποδεικνύει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από 22 ανθρώπους που τρέχουν σαν τρελοί κλωτσώντας μια δερμάτινη μπάλα από το ένα τέρμα στο άλλο…
Πηγή: neoskosmos.com
