O Μηνάς Περάματζης, Υπεύθυνος Επικοινωνίας και Μάρκετινγκ της Γυναικείας Ομάδας Ποδοσφαίρου Εθνικού ΟΦΠΦ, σε άρθρο του στην ιστοσελίδα portnet.gr αναφέρεται στους κίνδυνους της πανδημίας για το γυναικείο ποδόσφαιρο:
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο γυναικών παρουσιάζει ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης πέρα από κάθε προηγούμενο και πέρα ίσως από κάθε προσδοκία. Για παράδειγμα, όταν τον Οκτώβριο του 2018 η FIFA δημοσίευε την έκθεσή της για το γυναικείο ποδόσφαιρο, βάζοντας έτσι τις βάσεις ενός στρατηγικού πλάνου με σκοπό την ανάπτυξη και αποτελεσματική επικοινωνία του αθλήματος, ένας από τους στόχους που έθεσε αφορούσε την προσέλκυση 1 δισ. τηλεθεατών για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023.
Ωστόσο, αυτός ο στόχος επετεύχθη τέσσερα χρόνια νωρίτερα καθώς η διοργάνωση του 2019 ήρθε να επιβεβαιώσει αυτήν την πρωτόγνωρη εξέλιξη με 1,12 δισ. τηλεθεατές συνολικά να παρακολουθούν τους αγώνες που έγιναν στην Γαλλία. Μάλιστα, ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η αύξηση της τάξης του 56% της μέσης τηλεθέασης του τελικού μεταξύ ΗΠΑ και Ολλανδίας, έχοντας κατά μέσο 82,16 εκατ. τηλεθεατές, σε σχέση με τον τελικό του 2015. Παρ’ όλα αυτά, η πανδημία που μαστίζει τον πλανήτη όχι μόνο έχει βάλει φρένο αλλά πλέον απειλεί σοβαρά να μηδενίσει την αλματώδη ανάπτυξη των τελευταίων ετών.
Φυσικά το ποδόσφαιρο γυναικών αντιμετώπιζε τεράστιες προκλήσεις και πριν τον κορωνοϊό. Η περιορισμένη πρόσβαση σε εγκαταστάσεις, οι σχεδόν ανύπαρκτες υποδομές, οι χαμηλοί μισθοί (όπου υπήρχαν) και η ελλιπής χρηματοδότηση είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που απασχολούν το γυναικείο ποδόσφαιρο ακόμα και στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, με την όποια σύγκριση με τις συνθήκες που απολαμβάνουν οι αντίστοιχες αντρικές ομάδες να είναι πρακτικά αδύνατη. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι στο παράδειγμα που αναφέραμε παραπάνω για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019, παρόλο που το χρηματικό έπαθλο των 30 εκ. δολαρίων ήταν διπλάσιο από αυτό της προηγούμενης διοργάνωσης, εν τούτοις ήταν χαμηλότερο κατά 370 εκ. δολάρια(!) από αυτό που μοιράστηκαν οι ομάδες στο αντίστοιχο τουρνουά αντρών το 2018.
Όπως και σε κάθε άλλο άθλημα γυναικών, βασικό πρόβλημα αποτελεί η σοβαρή υποχρηματοδότηση σε σύγκριση με τους άντρες, η οποία στις παρούσες συνθήκες μπορεί να οδηγήσει το γυναικείο ποδόσφαιρο σε οικονομική ασφυξία. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι στο ποδόσφαιρο γυναικών αν όχι το 100% – αναλόγως την ομάδα – το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των εσόδων προέρχεται από χορηγούς. Ως εκ τούτου, αν ο κορωνοϊός συνεχίσει να πιέζει την οικονομία, είναι πολύ πιθανό οι όποιες επιχειρήσεις ήταν πρόθυμες να επενδύσουν στο ποδόσφαιρο γυναικών να μην είναι σε θέση να παρέχουν στήριξη, με αποτέλεσμα η εξαιρετικά μικρή λίστα χορηγών που υπήρχε μέχρι σήμερα να συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο.
Παρά λοιπόν τα άλματα προόδου που έχουν γίνει στο ποδόσφαιρο γυναικών, ο δρόμος παραμένει εξαιρετικά μακρύς προκειμένου να καλύψει τον χαμένο χρόνο καθώς για πάνω από μισό αιώνα, μέχρι την δεκαετία του ’70, οι διάφορες εθνικές ομοσπονδίες είχαν απαγορεύσει στα μέλη τους να διαθέτουν υποδομές σε ομάδες γυναικών. Βεβαίως τέτοιος κίνδυνος μπορεί να μην υπάρχει πια, ωστόσο είναι ορατό πλέον το ενδεχόμενο να γυρίσει το ρολόι από την αρχή και η εντυπωσιακή ανάπτυξη των τελευταίων ετών να “εξαφανιστεί” από το βάρος που ασκεί ο COVID-19 στο σύνολο της οικονομίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως καμία αθλήτρια, πέρα ίσως από ελάχιστες εξαιρέσεις και ανεξάρτητα από το αν προπονείται τις ίδιες ή και περισσότερες ώρες με τους άντρες συναδέρφους της, δε μπορεί να στηριχτεί στο ποδόσφαιρο ώστε να εξασφαλίσει τα προς το ζην και αναγκάζεται να απασχολείται σε άλλη δουλειά, η οποία πλέον κινδυνεύει και αυτή να χαθεί.
Συμπερασματικά, το ποδόσφαιρο γυναικών έχει αποδειχτεί εξαιρετικά ανθεκτικό στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε το μέλλον του στην τύχη, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες πανδημίας. Αν θέλουμε πραγματικά να προστατεύσουμε την πρόοδο που έχει συντελεστεί, χρειάζεται η πολιτεία να δράσει άμεσα και αποφαστικά προκειμένου να πάρει μέτρα που θα προστατεύουν τη σωματική και πνευματική υγεία των αθλητριών και θα ενισχύουν την οικονομική τους ανεξαρτησία. Πρέπει οι σύλλογοι να προστατεύουν το προϊόν τους και να μην το βλέπουν απλά ως κίνηση καλής θέλησης απέναντι στην τοπική κοινωνία.
Πάνω από όλα όμως πρέπει οι φίλαθλοι να υποστηρίξουν ενεργά με την παρουσία τους το άθλημα, όταν αυτό θα είναι εφικτό, καθώς αυτό αποτελεί την καλύτερη απόδειξη τόσο για την πολιτεία όσο και για τους συλλόγους πως υπάρχει πραγματική ζήτηση. Το ποδόσφαιρο γυναικών δε μπορεί και δεν πρέπει να λείπει από την κουβέντα που γίνεται για το μέλλον του αθλήματος εν γένει στη μετά COVID-19 εποχή.
