Η Δήμητρα Καραπέτσα φιλοξενήθηκε στο Podcast Talks, με τον Βάσσο Ηλιάδη και τον Μάριο Νεοφύτου και μίλησε για την καριέρα της, το χώρο του γυναικείου ποδοσφαίρου, την απόφαση της να μετακομίσει στο κυπριακό ποδόσφαιρο, την άποψη της για το πως η κοινωνία προσεγγίζει ένα κορίτσι το οποίο θέλει να ασχοληθεί με το άθλημα και ποιά η παρούσα αντίληψη των γονιών τη σήμερον ημέρα.
Μεταξύ άλλων ανάφερε:
«Το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι παραμελημένο όπως και στην Ελλάδα, δυστυχώς».
«Είμαι μισή Κύπρια, με μητέρα Κύπρια και πατέρα Έλληνα, γεννήθηκα στις Σέρρες».
«Θεωρώ ότι πρέπει να δοθούν περισσότερες βάσεις στις υποδομές όπως στο αντρικό. Ένα κορίτσι δεν γίνεται να ξεκινά και να παίζει ποδόσφαιρο κατευθείαν στα 18-19, εκεί δεν υπάρχει αντίληψη την οποία αποκτάς σε μικρές ηλικίες, και όσο και να δουλέψεις είτε σε τεχνική ή τακτική, και να έχεις το ταλέντο δεν θα φτάσεις σε ικανοποιητικό επίπεδο».
«Από 6 χρονών ξεκίνησα, έπαιζε ο μπαμπάς μου ερασιτεχνικά. Έκανα καράτε ταυτόχρονα και στα 11 επέλεξα μόνο ποδόσφαιρο».
«Ήθελα να κάνω ένα βήμα πιο πάνω, στην Κύπρο δεν το σκεφτόμουνα γιατί ακουγόταν πιο χαμηλό το επίπεδο. Μου είπε ο μάνατζερ μου για τον Άρη, και ουσιαστικά ρίσκαρα γιατί ήταν μια ομάδα νεοφώτιστη, μου άρεσε η πρόταση και οι παροχές».
«Το επίπεδο στην Κύπρο είναι πολύ καλύτερο από την Ελλάδα, γιατί εκεί υπάρχει μόνο ΠΑΟΚ. Υπάρχουν ομάδες που προσπαθούν να ανεβάσουν το επίπεδο στην Ελλάδα, αλλά εδώ στην Κύπρο υπήρχαν περισσότερα ντέρμπι».
«Υπάρχει διαφορά στην ποιότητα των παικτριών μεταξύ Απόλλων Ladies και ΠΑΟΚ, αλλά έχω ακούσει ότι γίνεται πολύ πιο επαγγελματική δουλειά στον Απόλλωνα, δεν μπορώ να σας πω σίγουρα. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει κάνει το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη, ενώ ο Απόλλωνας το κάνει».
«Για να ανεβεί το επίπεδο πρέπει να μπουν χρήματα και να σταματήσουν οι προκαταλήψεις. Έρχονται κορίτσια που μου λένε ότι θέλουν να ξεκινήσουν αλλά δεν τους αφήνουν οι γονείς τους».
«Δεν παίζει ρόλο το αθλητικό κορμί, αν θέλεις να παίξεις ποδόσφαιρο, ή μπάσκετ, ή μπαλέτο, άμα νιώθεις γυναίκα θα το δείξεις. Είναι αυτές οι προκαταλήψεις που υπάρχουν».
«Νιώθω μια απαγοήτευση γιατί υπάρχει ταλέντο, περισσότερο στην Ελλάδα λόγω πληθυσμού και είναι κρίμα όταν αυτό το ταλέντο, επειδή δεν υπάρχει ανταπόκριση να φεύγει στο εξωτερικό και έτσι αποδυναμώνεται το πρωτάθλημα».
«Να μην φοβούνται οι γονείς να βάλουν τα παιδιά τους στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Είναι μύθος ότι στραβώνουν τα πόδια ή ότι τα κορίτσια δεν θα είναι γυναίκες μετά, αυτό είναι τι αισθάνεται η καθεμία μέσα της. Υπάρχει ταλέντο και είναι κρίμα να στερούν οι γονείς τα όνειρα των παιδιών».
«Τα κορίτσια να γίνουν εγωίστριες και να επιμένουν στους γονείς τους. Στον αθλητισμό θα συναντήσουν πολλές δυσκολίες, δηλαδή δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες και το βίντεο. Υπάρχουν δυσκολίες και κακουχίες».
«Δεν έρχεται κόσμος στο γυναικείο, έρχονται 100 άτομα στα ντέρμπι. Το έχω συνηθίσει πλέον και όταν πάμε με την Εθνική και έχει περισσότερο κόσμο μου φαίνεται περίεργο».
«Στα παιχνίδια με αδύναμες ομάδες υπάρχουν παίκτριες που έχουν στο μυαλό τους να βγουν πρώτες σκόρερ, οπότε έχουν πάτημα σε τέτοια παιχνίδια. Εγώ δεν θα ήθελα να βάζω γκολ σε κάθε λεπτό, να κάνουμε κατοχή και συνεργασίες με τις συμπαίκτριες μου και μετά. Δηλαδή να μην υπάρχουν ατομικά γκολ αλλά ομαδικά. Ήμουν στην Πανσερραική που τρώγαμε 10-12 γκολ σε κάθε παιχνίδι, και αυτά τα σκορ με κτυπούσαν εμένα προσωπικά».
«Δεν υπήρχε ασθενοφόρο όταν τραυματίστηκα, με πήραν από την ομάδα στην Λεμεσό. Τους ζήτησα να πάω στην Ελλάδα να κάνω επέμβαση, δέχτηκαν, τα κάλυψε όλα η ομάδα. Και γι’ αυτό γύρισα για να κάνω αποκατάσταση».
«Η Ομοσπονδία μπορεί να βοηθήσει με τις επιχορηγήσεις και να δώσει περισσότερα χρήματα στα σωματεία για το γυναικείο ποδοσφαίρο. Να διαμορφωθεί το πρωτάθλημα για να υπάρχει ανταγωνισμός».
«Αγαπημένη μου παίκτρια η Τόμπιν Χίθ, είναι επιθετικός και εξτρέμ».
