Ποια είναι εκείνη η νοητή κόκκινη γραμμή που θέτεις στον εαυτό σου; Εκείνη που οριοθετεί τις θυσίες σου, αντισταθμίζοντας τον κόπο για τις προσωπικές σου φιλοδοξίες. Μέχρι που φτάνει; Ποια είναι τα σύνορά της; Η Άσλει Ρίφνερ τέσταρε αυτά τα όρια, τα αμφισβήτησε, τα επέκτεινε εις το διηνεκές. Αποφάσισε πως το μέλλον της βρίσκεται στα δικά της χέρια και οι θυσίες που έπρεπε να υποστεί δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν αρωγό μέχρι την πραγμάτωση του δικού της ονείρου.
Η διαδρομή άλλωστε από το κολλεγιακό ποδόσφαιρο των ΗΠΑ μέχρι τη Δανία μόνο εύκολη δεν ήταν. Πόσω δε μάλλον για μια Αμερικανίδα επιθετικό που δεν είχε κερδίσει τα εκτυφλωτικά φώτα της προσοχής. Ακόμα και για ελίτ αθλήτριες το ποδόσφαιρο γυναικών μπορεί να αποτελέσει μια μεγάλη πρόκληση, φανταστείτε λοιπόν για παίκτριες χαμηλότερης προβολής και οικονομικών εσόδων. Το πείσμα της Ρίφνερ ωστόσο αρκούσε για να καταφέρει τη μεγάλη της φιλοδοξία.
«Ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε να είμαι η επιχειρηματίας του εαυτού μου, η εκπρόσωπος του εαυτού μου, ο συνήγορος του εαυτού μου σε κάθε βήμα της διαδρομής. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να είναι. Αν μπορούσα να το κάνω ξανά, θα το έκανα. Νομίζω ότι κάθε βήμα που έκανα ήταν η σωστή επιλογή» εξηγεί η ίδια στη «Guardian». «Ο δρόμος που πήρα είναι πολύ διαφορετικός σε σχέση με αυτό που πίστευα ότι θα έμοιαζε. Το να είσαι από τις ΗΠΑ αλλά όχι στην εθνική ομάδα κάνει πολύ δύσκολο να σε προσέξει ο κόσμος. Όλοι βλέπουν την Alex Morgan και την Carli Lloyd και τέτοιου είδους παίκτριες, αλλά το να τα καταφέρεις ως κάποια που δεν έχει όνομα είναι ένα διαφορετικό ταξίδι. Αλλά είναι επίσης πολύ ωραίο».
Και πράγματι το δικό της ταξίδι ήταν πολύ διαφορετικό σε σχέση με εκείνο που διήνυσαν οι σουπερσταρ των ΗΠΑ. Η Ρίφνερ αποφάσισε να θρυμματίσει κάθε έννοια του comfort zone και να πάρει το αεροπλάνο για Φινλανδία, φορώντας τη φανέλα της PK-35 Vantaa. Κατά την παραμονή της στη Σκανδιναβία χρειάστηκε να συζεί με μια ανάδοχη οικογένεια, ενώ έβαλε χέρι στις αποταμιεύσεις της για να πληρώνει ενοίκια διότι περνούσε μήνες απλήρωτη μέχρι η σεζόν να ολοκληρωθεί. «Εκείνη την εποχή, δεν ήξερα σε τι έμπλεκα. Δεν είχα ατζέντη, οπότε ανακάλυψα αυτά τα μαθήματα για τη δουλειά και τη ζωή μόνη μου σε μια διαφορετική χώρα».
Σαν μην έφταναν όλα αυτά, κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους της στην PK-35, η Ρίφνερ έσπασε το πόδι της. Στην τρίτη της σεζόν στη Φινλανδία μειώθηκε ο μισθός της και άρχισε να εργάζεται 40 ώρες την εβδομάδα σε παιδικό σταθμό. «Μου έδωσαν ένα ειδικό πρόγραμμα για να μπορώ να δουλεύω από τις 6 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι και μετά να πηγαίνω στην προπόνηση. Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι έπαιξα μια καλή σεζόν, ίσως επειδή είχα να ασχοληθώ και με κάτι έξω από το ποδόσφαιρο. Ήταν κάπως η καταπολέμηση του άγχους μου εκείνη τη στιγμή».
Σε αυτό το σημείο ωστόσο η Ρίφνερ δεν ήταν πλέον μόνη της. Η χημεία με τη συμπαίκτριά της, Τία Πελτόνεν, στην ΠΚ-35 έκανε τις δυο τους αχώριστες, αν και για ένα χρόνο τράβηξαν διαφορετικούς δρόμους λόγω… μεταγραφών. Η Ρίφνερ στην Ελσίνκι και η Πελτόνεν στην Άλαντ προτού ωστόσο αμφότερες μετακομίσουν την επόμενη σεζόν στη Δανία για λογαριασμό της Νόρτζελαντ στην αρχή της πανδημίας. Παρά το γεγονός βέβαια ότι ήταν ξανά μαζί η κατάσταση δεν ήταν εύκολη.
«Σχεδόν ζούσαμε σε ένα κτίριο ακαδημίας, έπρεπε να τρώμε όλα τα γεύματά μας στα δωμάτιά μας και δεν μας επέτρεπαν να πάμε πουθενά. Ήταν πραγματικά δύσκολο ποδοσφαιρικά, και απλώς ήμασταν κολλημένες σε ένα δωμάτιο για πάρα πολύ καιρό». Μετά το τέλος της καταιγίδας ωστόσο, η ηλιαχτίδα έκανε την εμφάνισή της. Ένας πρώην προπονητής τους είχε μόλις μετακομίσει στη Φορτούνα Χιόρινγκ και κάλεσε τις δυο τους στην ομάδα, όπου βρίσκονται από την αρχή της φετινής σεζόν. «Ήταν ένα τόσο μακρύ, μακρύ ταξίδι», λέει η Ρίφνερ.
«Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο σχολείο που θα μπορούσατε να έχετε ποτέ». Για την ίδια άλλωστε το ταξίδι της ήταν ένα μεγάλο δίδαγμα για το πώς να αντιμετωπίζει το απροσδόκητο, όσο δύσκολο κι αν παρουσιάζεται. «Πρέπει πραγματικά να αγαπάς αυτό που κάνεις και πρέπει να είσαι σκληρός. Θα συμβούν απροσδόκητα πράγματα, ξέρω ότι θα συμβούν. Έχει να κάνει απλώς με το το να μαθαίνεις από τα πράγματα και να ανταποκρίνεσαι σε αυτά».
Πηγή: gazzetta.gr
