Μέσω της ιστοσελίδας athletestories.gr η πρώην ποδοσφαιρίστρια των Apollon Ladies και νυν της Γερμανικής Έσεν, Ελένη Μάρκου, εξιστορεί την ιστορία της και πως έφθασε μέχρι την Μπουντεσλίγκα.
Αναλυτικά:
Δεν υπήρξε «πρώτη επαφή» με το ποδόσφαιρο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια μπάλα ποδοσφαίρου αγκαλιά και έβλεπα την αγαπημένη μου ομάδα στην τηλεόραση.
Από μικρή μεγάλωσα με τον Παναθηναϊκό στην καρδιά μου και τα αθλητικά ερεθίσματα που είχα τότε ήταν πολλά, λόγω του μπαμπά μου.
Το μόνο πράγμα που μου κέντριζε το ενδιαφέρον από τα 5 μου ήταν το ποδόσφαιρο, όποτε όλα ήρθαν αυθόρμητα και φυσικά.
Όλοι στο περιβάλλον μου με βοηθούσαν και κυρίως οι γονείς μου, οι αδερφές μου, η νονά μου, ξαδέρφια, θείοι, παιδικοί φίλοι. Δεν έχω κανένα παράπονο!
Όποιος με γνώριζε, ήξερε από την πρώτη στιγμή τί θέλω να κάνω στην ζωή μου και ποιο είναι το πάθος μου.
Πάντα πίστευαν όλοι σε μένα και μου εξέφραζαν θαυμασμό και σεβασμό.
Αλλά ο άνθρωπος που πίστεψε πιο πολύ σε έμενα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Αν δεν πιστεύεις εσύ σε σένα, δεν πρόκειται να το κάνει κανείς.
Ο τρόπος που μεγάλωσα νομίζω με έχει κάνει να είμαι αυτό που είμαι τώρα. Είχα πάντα όσα έπρεπε να έχω, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, και πάντα έμαθα να εκτιμώ το καλό και τους ανθρώπους γύρω μου.
Ακόμα και το ότι μεγάλωσα στην Καστοριά και όχι σε κάποια μεγάλη πόλη και αυτό παίζει τον ρόλο του.
Τα ερεθίσματα που παίρνεις, το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι, η παρέα που επιλέγεις, είναι αυτά που σε κάνουν στο τέλος της μέρας αυτό που είσαι. Είτε αυτό αφορά τον αθλητισμό και το πώς εξελίσσεται η καριέρα σου, είτε η ζωή σου.
Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα που από μικρή μού έμαθε τι θα πει ανταγωνισμός, συναγωνισμός, αθλητικό πνεύμα, προσπάθεια, πειθαρχία, αποτυχία, επιτυχία. Είναι το πάθος μου και η αγάπη μου.
Μέσα από το ποδόσφαιρο ωρίμασα. Πιστεύω ότι είναι μικρογραφία της ζωής το γήπεδο. Βλέπεις πολλά μέσα από αυτό, βελτιώνεται η αντίληψή σου για τα πράγματα.
Προσωπικά, πιστεύω πως είναι από τα πιο δύσκολα αθλήματα που υπάρχουν, τα πόδια είναι το σημείο του σώματος που βρίσκονται πιο μακριά από τον εγκέφαλο σε αντίθεση με τα χέρια που είναι πολύ πιο κοντά και γι’ αυτό αθλήματα με τα χέρια είναι πιο εύκολα στον χειρισμό της μπάλας ή οποιουδήποτε αντικειμένου.
Αυτό που κατάλαβα από το ποδόσφαιρο είναι ότι από τα λάθη μαθαίνεις και εξελίσσεσαι. Έμαθα ότι η ταπεινότητα είναι αυτή που σε κρατάει προσγειωμένο και σου δίνει καθαρό μυαλό.
Έμαθα, επίσης, ότι μένοντας πάντα σε ένα περιβάλλον οικείο, μαζί με γονείς και με αδέρφια, ζώντας πάντα την ίδια καθημερινότητα, είναι το κλειδί της στασιμότητας.
Από το ταξίδι μου στην Αμερική και μετά, κατάλαβα ότι γίνεσαι καλύτερος όταν ταξιδεύεις, όταν δυσκολεύεσαι, όταν επιβεβαιώνεις μόνη.
«Από το Τοιχίο στην Γερμανία», είναι μια φράση τόσο μικρή, όμως ένα μεγάλο ταξίδι, γεμάτο από εμπόδια.
Η αλήθεια είναι ότι πέρασα από «σαράντα κύματα», ξεκίνησα μόνη μου, ό,τι έγινε πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρα θέλημα Θεού και καθημερινής προσπάθειας.
Τα συναισθήματά μου είναι παράξενα. Όταν ζεις το ταξίδι, δεν καταλαβαίνεις το ποσό μακριά έχεις φτάσει.
Για εμένα, πιστεύω ότι τώρα ξεκινάει το καλό, η δουλειά, η πρόκληση. Όλα όσα έκανα μέχρι τώρα, ήταν το βήμα για να παίξω σε ένα από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα, τη Bundesliga.
Πλέον, στόχος είναι να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Ήδη υπάρχει σχέδιο πάνω στο τί θα κάνω, ποτέ θα το κάνω, με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, και καθημερινά δουλεύω πάνω σε αυτό.
Στο γερμανικό πρωτάθλημα σκοπεύω να δώσω όλη την αφοσίωσή μου, την προσοχή μου και το χρόνο μου, για να είμαι όσο πιο έτοιμη και δυνατή γίνεται.
Είμαι σίγουρη ότι από αυτό το πρωτάθλημα θα πάρω εμπειρία και ίσως είναι το κλειδί για να αλλάξω τη ζωή μου ποδοσφαιρικά.
Μέχρι σήμερα, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να πάρω την απόφαση να αλλάξω τις συνήθειές μου και, κατά κάποιον τρόπο, και τη νοοτροπία, ώστε να προσαρμοστώ στις δυσκολίες του παιχνιδιού και να μπορέσω να τα καταφέρω. Άρα, η πρόκληση είναι το ποσό διατεθειμένη είσαι να κανείς θυσίες για να πετύχεις αυτό που θες.
Χωρίς τους προπονητές που είχα και τις συμπαίκτριες τόσα χρόνια, δεν θα έφτανα τόσο μακριά. Μιλάω και για προπονητές που δεν είχα μόνο στις ομάδες, αλλά που δούλεψα μαζί τους σε ατομικό επίπεδο. Έχω κρατήσει μόνο τα θετικά και πολλές πολλές αναμνήσεις.
Στους αγωνιστικούς χώρους ή τα αποδυτήρια, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια από τις στιγμές που έζησα. Όλες έχουν την σημασία τους και την μοναδικότητά τους. Περιμένω να ζήσω κι άλλες στιγμές, ακόμα μεγαλύτερες, ώστε, τότε, να μπορέσω να πω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πράγμα που έζησα.
Ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή μου είναι, βέβαια, η Εθνική. Είναι ένα από τα πιο δυνατά επιτεύγματά μου και νιώθω τιμή, κάθε φορά που εκπροσωπώ την χώρα μου. Είναι κάτι διαφορετικό από τους συλλόγους, ο κάθε παίκτης εκπροσωπεί το έθνος του, την οικογένειά του, τη θρησκεία του, τον τόπο του. Είναι κάτι, πραγματικά, ξεχωριστό.
Συχνά με ρωτάνε και αν υπάρχει κάποια παίκτρια που παρακολουθώ…
Πιστεύω είναι πιο σημαντικό να ρίχνεις όλο το βάρος στον εαυτό σου, πώς θα γίνεις εσύ καλύτερη αντί να αναλύεις κάποια άλλη παίκτρια. Ο καθένας είναι μοναδικός και διαφορετικός. Ακόμα και αν θαυμάζεις κάτι σε κάποια, προσπάθησε να πάρεις κομμάτι της νοοτροπίας αυτής της αθλήτριας, όχι να προσπαθείς να γίνεις ίδια ή να μιμηθείς κάτι που δεν είσαι.
Για μένα, ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή, γιατί ήμουν η μόνη κοπέλα που έπαιζε ποδόσφαιρο, σχεδόν σε όλη την πόλη. Εκείνο το διάστημα, αυτό, μόνο θετικό ήταν για μένα.
Όμως, πιστεύω ότι κάθε κορίτσι μέχρι την ηλικία των 15-16 ετών πρέπει να παίζει και να προπονείται όσο πιο πολύ γίνεται, ακόμη και μόνο με αγόρια, γιατί αυτό θα αλλάξει το επίπεδό του μετέπειτα.
Πλέον τα πράγματα και οι καιροί έχουν αλλάξει. Όσο περνάει ο καιρός, πιστεύω, τόσο καλύτερα και πιο εύκολα γίνονται.
Η Ελλάδα κάνει σιγά σιγά βήματα για να εξελίξει το γυναικείο ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη πλέον, γιατί εδώ και πολύ καιρό δεν είμαι σε ελληνική ομάδα και δεν ξέρω τί βιώνουν τα κορίτσια καθημερινά.
Τα χρόνια που πέρασα εγώ στην Ελλάδα, όμως, δεν μπορώ να πω ότι ήταν «φιλόξενη». Πιστεύω ότι, όσο περνάει ο καιρός, τα πράγματα γίνονται όλο και καλύτερα και η κοινωνία δέχεται όλο και περισσότερο το γυναικείο ποδόσφαιρο.
Φυσικά έχω αντιμετωπίσει σεξισμό. Όπως και κάθε ποδοσφαιρίστρια. Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεσαι. Ο σεξισμός είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας που δύσκολα θα σταματήσει να υπάρχει.
Θεωρώ ότι όλα είναι θέμα παιδείας. Όσα σχόλια δέχτηκα εγώ προσωπικά, ακόμα και αν τότε δεν καταλάβαινα τον λόγο, πλέον γνωρίζω ότι είναι θέμα μόρφωσης και προσωπικής αντίληψης.
Άτομα που χρησιμοποιούν τον σεξισμό ή την έμφυλη διάκριση έχουν θέματα με τον εαυτό τους. Το θέμα είναι εμείς οι αθλήτριες να χτίσουμε τοίχους και να μην αφήνουμε τίποτα να μας επηρεάζει.
Η Ελένη Μάρκου με τη φανέλα του Apollon Ladies, τον Αύγουστο του 2019 / Photo by: Apollon Ladies F.C (FB).
Προσωπικά, έχω ένα πλάνο πάνω στο οποίο δουλεύω. Δεν είμαι μόνη μου πλέον, έχω ανθρώπους αξιόλογους δίπλα μου, να κάνουμε το ταξίδι αυτό μαζί.
Στόχος πλέον είναι να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ, να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου και να παίζω σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Όνειρό μου, ένας τελικός Champions League.
Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή στην Ελένη πέντε χρόνια πριν, αυτό θα ήταν πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να σου πει ότι δεν μπορείς να πετύχεις κάτι.
Υπήρξαν τέτοιες στιγμές. Θεώρησα πολλές φορές ότι το «ταβάνι» μου ως αθλήτρια είναι εκεί που το όριζαν άλλοι για μένα.
Όμως, το «ταβάνι», ας μου επιτραπεί, όμως, μόνο εμείς μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Οι άλλοι πάντα κάποιο δικό τους κίνητρο θα έχουν.
Αν θα μπορούσα, λοιπόν, να έλεγα κάτι στην Ελένη πριν πέντε χρόνια, θα ήταν:
«Μην ρίχνεις τον εαυτό σου επειδή βολεύει άλλους. Πάντα να πιστεύεις στο αδύνατο».
