Ο κόσμος αλλάζει. Η αγγλική ομοσπονδία ετοιμάζεται για την πρώτη γυναίκα πρόεδρο σε 157 χρόνια ιστορίας. Η ίδια ομοσπονδία που μέχρι το 1971 απαγόρευε στις γυναίκες να παίζουν ποδόσφαιρο. Πώς θέλεις να βλέπεις το ποτήρι;
Η είδηση δε βγήκε στην ημέρα της γυναίκας. Θα ήταν ένα επιστέγασμα της αλλαγής, της δίψας για αλλαγή, του κινήματος της αλλαγής που εδώ και χρόνια υπάρχει παγκοσμίως, ωστόσο ταξιδεύει λίγο πιο αργά προς τη νότια και συντηρητική Ευρώπη. Είναι καλύτερο ότι η είδηση δε βγήκε στην ημέρα της γυναίκας. Είναι καλύτερο που δεν πήρε συμβολικό χαρακτήρα. Διότι επί της ουσίας αυτό είναι που θέλουν οι γυναίκες, αυτό για το οποίο αγωνίζονται. Όταν τέτοιες ειδήσεις δημοσιεύονται να είναι απλώς Τρίτη.
Δεν είναι πολλά εκείνα που είναι γνωστά για την Ντέμπι Χιούιτ, η οποία παρουσιάζεται από χθες το βράδυ ως φαβορί για τη θέση της προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αγγλίας. Δεν είναι χαρακτηριστικό του βιογραφικού της ότι έπαιζε ποδόσφαιρο μικρή, που μπορεί και να έπαιζε. Δεν είναι χαρακτηριστικό ότι ακολουθούσε τα «λιοντάρια» σε όλες τις διοργανώσεις, που μπορεί και να τα ακολουθούσε. Δεν ξέρουμε αν έσπασε την τηλεόραση στο χαμένο πέναλτι του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ το 1998, που μπορεί και να την έσπασε. Ούτε αν τα παιδιά της παίζουν ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια, τούτη τη στιγμή δε γνωρίζουμε αν είναι παντρεμένη, με ποιον είναι παντρεμένη, αν έχει παιδιά και τι ακριβώς κάνουν τα παιδιά της. Φανταστείτε ότι μεγάλωσε στο Μάντσεστερ και δεν ξέρουμε καν αν υποστηρίζει τη Γιουνάιτεντ ή την Σίτι…
Μα, τότε πώς είναι κατάλληλη για τη δουλειά; Δεν έχει αθλητικό παρελθόν, δεν είναι καν σύζυγος ή μητέρα γνωστού αθλητή, τι είναι εκείνο που την καθιστά ικανή όχι μόνο να πάρει τη δουλειά, αλλά να είναι καν υποψήφια. Είναι ικανή. Το επαγγελματικό βιογραφικό μετράει και όχι το φύλο, οι συγγενείς, το παρελθόν. Είναι στέλεχος επιχειρήσεων για σχεδόν δύο δεκαετίες. Είναι πετυχημένη. Είναι ικανή. Είναι πρωτοπόρος. Είναι ηγέτιδα. Είναι αποφασισμένη. Ναι, αλλά από ποδόσφαιρο; Καιρός να αντιληφθούμε ότι είναι επιχείρηση. Ακόμα και η καρέκλα του προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αγγλίας ψάχνει εκείνον που θα του φέρει λεφτά. Και εκείνο που ξέρουμε για την Ντέμπι Χιούιτ είναι πώς να πείθει ότι ξέρει τη δουλειά. Οι παρακάτω κανόνες είναι δικοί της:
- Πάντα να καταλαβαίνεις πώς μια επιχείρηση μπορεί να βγάλει λεφτά
- Να καταλαβαίνεις τη διαφορά μεταξύ γνώμης και γεγονότος.
- Η στρατηγική είναι σημαντική, όμως πιο σημαντική είναι η εκτέλεσή της.
- Ως μέλος ενός συμβουλίου θέλω να μου δείξεις και όχι να μου πεις.
- Να είσαι γενναίος και να έχεις αξιοπρέπεια.
- Να μην αναβάλεις την απόφαση που μέσα σου σε τρώει.
- Αν δεν έχεις ρωτήσει μια χαζή ερώτηση, δεν προσπαθείς αρκετά σκληρά.
Σίγουρα, λοιπόν, να περιμένουμε ότι θα διατυπώσει χαζές ερωτήσεις. Μπορεί να ρωτήσει και τι είναι πώς λειτουργεί το VAR… Ίσως πάλι να τολμήσει να θέσει το θέμα των διακρίσεων ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες, το οποίο στην εποχή της καραντίνας εκφράστηκε στην Αγγλία (σ.σ. όπου έξι κατηγορίες ανδρικού ποδοσφαίρου δεν διακόπηκαν, εν αντιθέσει με μόλις δύο των γυναικών) με το #IsItBecauseIamAGirl.
Γιατί το αγγλικό ποδόσφαιρο κάνει τεράστιο άλμα για να υποδεχτεί μια γυναίκα πρόεδρο ̇την πρώτη γυναίκα πρόεδρο, αλλά μη νομίζετε ότι έχουμε να κάνουμε με τίποτα προοδευτικούς τύπους, που πιστεύουν στην ισότητα. Η πατριαρχία είναι εγκαθιδρυμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι αυτονόητο ότι δε θα έχουν τα ίδια δικαιώματα.
Εξάλλου, δεν είναι και τόσο μακρινό το 1971, όταν άρθηκε η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ, η οποία δεν επέτρεπε στις γυναίκες να παίζουν ποδόσφαιρο.
Μαθήματα ποδοσφαιρικής ιστορίας…
Θα θέσουμε πρώτα τα δύο δεδομένα. Εδώ δεν έχει το πότε άρχισε και το πότε τελείωσε, αλλά ένα ταξίδι μπρος-πίσω στον χρόνο. Ένα ταξίδι που αποκαλύπτει ταυτόχρονα τα βήματα προόδου με την επικείμενη εκλογή γυναίκας στην προεδρία της αγγλικής ομοσπονδίας, αλλά και τη φαλλοκρατία που είχε για δεκάδες χρόνια επικρατήσει.
Στις 5 Δεκεμβρίου του 1921, η ανδρική ποδοσφαιρική ομοσπονδία εξέδωσε την παρακάτω δήλωση:
«Μετά από συνεχή παράπονα τα οποία σχετίζονται με τις γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο, το συμβούλιο αισθάνεται ότι πρέπει μετά βεβαιότητας να εκφράσει ότι το παιχνίδι του ποδοσφαίρου είναι ασύμβατο με τη γυναικεία φύση και πρέπει να αποθαρρύνεται. Το συμβούλιο απαιτεί από τους συλλόγους που ανήκουν στην ομοσπονδία να αρνούνται τη χρήση των σταδίων τους για τέτοια ματς».
Στις 19 Νοεμβρίου του 1972, σε ένα πλημμυρισμένο από το νερά γήπεδο, υπό καταρρακτώδη βροχή, η Σίλβια Γκορ έμεινε στην ιστορία. Στο Γκρίνοκ της Σκωτίας, η γυναικεία αγγλική ομάδα αντιμετώπιζε τη Σκωτία στο πρώτο διεθνές της ματς, για πρώτη φορά σε γήπεδο επαγγελματικής ομάδας στη Βρετανία, από την απαγόρευση του 1921.
Μέχρι τότε οι γυναίκες έπαιζαν σε γήπεδα κακοσυντηρημένα, χωρίς αποδυτήρια ή νερό για να κάνουν μπάνιο μετά τα ματς. Διέφευγαν σε λύσεις, όπως κουβάδες με παγωμένο νερό ή σε όποια λίμνη ήταν πιο κοντά. Μπαμπάδες έφτιαχναν ποδοσφαιρικές ομάδες και έκαναν τον προπονητή για να μπορεί κάπου να παίξει η κόρη τους. Κορίτσια έπαιζαν σε ομάδες αγοριών. Μαμάδες έδιωχναν τα κορίτσια από τις ομάδες αγοριών (ειδικά αν ήταν καλύτερες από τους γιους τους). Κορίτσια γίνονταν αλλαγή δέκα λεπτά πριν τελειώσει το ματς για να μπορέσουν να αλλάξουν στα αποδυτήρια πριν μπουν τα αγόρια. Ομάδα γυναικών δεν υπήρχε. Ακαδημία γυναικών δεν υπήρχε. Για 50 ολόκληρα χρόνια. Μέχρι πριν από 50 χρόνια. Ίσως εδώ να είναι ο συμβολισμός. Ίσως να είναι και το… ξέπλυμα για όσα φορτώθηκαν στις γυναίκες και στο γυναικείο ποδόσφαιρο.
«Η γυναίκα από τη φύση της είναι ένα γοητευτικό πλάσμα, γι’ αυτό και η ιδέα να ιδρώνει ποδοσφαιρικές φανέλες, παπούτσια και επικαλαμίδες προσπαθώντας να μιμηθεί έναν άνδρα, είναι αποκρουστική. Θα ήταν καλύτερο να επιστρέψουν στο κουτσό και στο σκοινάκι τους και να αφήσουν το κρίκετ και το ποδόσφαιρο για τα αγόρια». Editorial εφημερίδας στις αρχές του προηγούμενου αγώνα, όταν οι γυναίκες έκαναν την πρώτη του απόπειρα να παίξουν ποδόσφαιρο. Κάποιοι λίγοι υπήρξαν προοδευτικοί, εξ ου και έπρεπε η αγγλική ομοσπονδία – που ιδρύθηκε το 1885 και στα πρώτα επίσημα ματς έδινε εισιτήρια μόνο στις γυναίκες λόγω του φόβου επεισοδίων από την εργατική τάξη – να το απαγορεύσει.
Τα στελέχη της Νιουκάστλ έμοιαζαν να έχουν διάθεση να υποδεχτούν το γυναικείο ποδόσφαιρο. «Με την προώθηση της «νέας γυναίκας», είναι φυσιολογικό να υπάρχει επιθυμία συμμετοχής σε τέτοια ματς, τα οποία μέχρι πρότινος θεωρούνταν ως αποκλειστική ιδιοκτησία των αντρών». Όποια ομάδα διέθετε το γήπεδο της σε γυναίκες, θα τιμωρούταν! Οι γυναίκες απαγορεύεται να παίζουν ποδόσφαιρο μπροστά σε θεατής, σε οποιοδήποτε γήπεδο χρησιμοποιείται (και) για επαγγελματική χρήση.
Απλά, όμορφα και δημοκρατικά. Από κοντά και η επιστήμη, πάντα πρόθυμη (o tempora, o mores) να προσφέρει τις υπηρεσίες της στη… δημοκρατία και να της παράσχει το άλλοθι που χρειάζεται. Ιατρικοί εμπειρογνώμονες ανέλυσαν λεπτομερώς πόσα δεινά συμβαίνουν στο γυναικείο σώμα μετά από έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Ή και κατά τη διάρκειά του, δεν υπήρχε διαχωριστική γραμμή στη συκοφαντία. Το καλύτερο που είχαν να πουν οι επιστήμονες για ένα γυναίκειο σώμα που αθλείται, ήταν ότι είναι επικίνδυνο γενετικά και το χειρότερο – και σε μια εποχή πληθυσμιακής κρίσης – ότι μειώνει την γονιμότητά τους. Η ιατρική κοινότητα που δεν είχε άποψη για το κρινολίνο (σ.σ. αποδεδειγμένα υπεύθυνο για θανάτους χιλιάδων γυναικών) και την επικινδυνότητά του, βρήκε ότι το ποδόσφαιρο προκαλεί στειρότητα. Μια άποψη που θα υιοθετηθεί και μέσα στη δεκαετία του 1940 για να απαγορευτεί το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Βραζιλία.
Για να φτάσουμε στην απαγόρευση του 1921, έπρεπε από κάπου να αρχίσουμε. «Ο αγώνας για τη βρετανική γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου, νότιες εναντίον βορείων, θα διεξαχθεί στο Maidenhead Football Ground ανήμερα Πάσχα, τη Δευτέρα το απόγευμα. Σέντρα στις 3.30μ.μ.. Όσες γυναίκες επιθυμούν να ενταχθούν στην ομάδα παρακαλούνται να αιτηθούν στη δεσποινίς Νίτι Τζ. Χόνεϊμπολ». Και αρχίσαμε στις 6 Φεβρουαρίου του 1884, με μια απόπειρα που αργότερα πνίγηκε στη βία και στις επιθέσεις αντρών στις γυναίκες που έπαιζαν.
«Δεν υπάρχει τίποτα φαιδρό στη βρετανική, γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου. Ίδρυσα το σύλλογο στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, με προφανή στόχο να αποδείξω σε όλο τον κόσμο ότι οι γυναίκες δεν είναι τα διακοσμητικά και άχρηστα πλάσματα που φαντάζονται οι άντρες. Οφείλω να ομολογήσω ότι η πεποίθησή μου προς όλα τα ζητήματα και σε μια εποχή που τα δύο φύλα είναι τόσο έντονα διαχωρισμένα, είναι η χειραφέτηση των γυναικών. Ανυπομονώ να έρθει η εποχή, στην οποία θα υπάρχουν γυναίκες στη Βουλή και θα μπορούν να έχουν άποψη για τα κοινά, ειδικά για όσα τις αφορούν περισσότερο».
Η κυρία που είχε την ιδέα έβλεπε μπροστά, το ίδιο και ο ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η λειψανδρία έφερε τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή παραγωγής. Ιδρύθηκε ανεπισήμως η Dick Kerr Ladies. Μια ομάδα από γυναίκες που έπαιζαν ποδόσφαιρο για διασκέδαση στα διαλείμματα και που έφτασε να συγκεντρώνει πλήθη ως 55.000 οπαδών σε ένα ματς και 9000 χιλιάδων σε μια χρονιά. Τα ματς ήταν φιλανθρωπικά, τα ποσά που συγκεντρώνονταν ήταν για την ενίσχυση του πολέμου, όμως η ομοσπονδία ήταν τόσο εξοργισμένη που, όταν ταξίδεψαν για να παίξουν στον Καναδά, φρόντισε να μην τους επιτραπεί να αγωνιστούν!
Για την ιστορία να πούμε ότι δεν αγωνίστηκαν, αφού η καναδέζικη ομοσπονδία το απαγόρευσε. Για την ιστορία να πούμε ότι πήγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και έπαιξαν κόντρα σε αντρικές ομάδες. Για την ιστορία, είναι καλό να μην ξεχνάμε. Να αφουγκραζόμαστε στην πρόοδο, αντιλαμβανόμενοι πόσο αργήσαμε. Και ιδανικά η ημέρα που θα την αντιλαμβανόμαστε να μην είναι η ημέρα της γυναίκας. Αλλά να είναι Τρίτη. Τετάρτη. Άντε, ας είναι και Παρασκευή.
Πηγή: sdna.gr
