«Την θυμάμαι στην κουζίνα να μαγειρεύει ή να κάνει άλλες δουλειές και εγώ να της περνάω τη μπάλα ανάμεσα από τα πόδια, γελώντας. Είχε τόση πλάκα όλο αυτό. Μετά από λίγο καιρό ο βαθμός δυσκολίας μεγάλωσε και το θύμα ήταν ο σκύλος μας. Με κοιτούσε ο καημένος γεμάτος απορία ενώ προσπαθούσε να σταματήσει την μπάλα τρώγοντας ακόμα ένα τούνελ. Σε λίγο όλοι γελούσαν αφού έβλεπαν ένα τόσο δα μικρό πλάσμα να ντριμπλάρει μέσα στο σπίτι, κάνοντας ποδιές, σε όλους. Τα πρώτα θύματά μου, πάντως, ήταν οι καρέκλες του σπιτιού. Με βοήθησαν πολύ να καταλάβω πως λειτουργεί όλο αυτό». Τα παραπάνω λόγια δεν ανήκουν σε κάποιο κορυφαίο, άντρα ποδοσφαιριστή, μετρ της ποδιάς (nutmeg που λένε και οι Άγγλοι), αλλά σε μια γυναίκα. Σε μια εκ των καλύτερων και πιο ποιοτικών επιθετικών που έχει γνωρίσει το γυναικείο ποδόσφαιρο των ΗΠΑ. Το όνομά της Τόμπιν Χιθ.
Γεννημένη στο Νιου Τζέρσεϊ, πριν από 31 χρόνια, λάτρεψε το ποδόσφαιρο, από πολύ μικρή, φτάνοντας μάλιστα στην τρυφερή ηλικία των 18 στο Νορθ Καρολάινα. Το εν λόγω Κολέγιο μπορεί να είναι πασίγνωστο μιας και από αυτό ξεπήδησε, ίσως, ο σπουδαιότερος αθλητής ομαδικού σπορ που έχει γνωρίσει ο πλανήτης, φυσικά και μιλάω για τον “Air” Μάικλ Τζόρνταν, αλλά οι περισσότεροι αποκλείεται να γνωρίζουν πως η γυναικεία του ομάδα είναι η κορυφαία που έχει γνωρίσει ποτέ το άθλημα, κατακτώντας μάλιστα 21 πρωταθλήματα τα τελευταία 40 χρόνια που το άθλημα υπάρχει, και παίζεται, στα Κολέγια των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον Άνσον Ντόρανς, τον θρυλικό προπονητή της ομάδας, από την πρώτη μέρα που η Χιθ πάτησε στο γήπεδο, μέχρι και σήμερα, κατέχει το ρεκόρ σε ποδιές στην προπόνηση, με τον ίδιο να θεωρεί επίσης πως καμία, και ποτέ, δεν πρόκειται όχι να το καταρρίψει, αλλά ούτε να το πλησιάσει. Θύμα της, όπως έχει παραδεχτεί, έπεφτε συχνά και ο ίδιος την ώρα των προπονήσεων, με συμπαίκτριες και προπονητικό τιμ να ξεσπούν σε γέλια.
Η Τόμπιν Χιθ επέλεξε να προπονείται, στην πρώτη της σεζόν, με την ανδρική ομάδα ώστε να βελτιώσει τόσο την δύναμή της όσο και την τεχνική της φανερώνοντας παράλληλα σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό γυναικείο πλανήτη το πρότζεκτ που υπήρχε στο φημισμένο Κολέγιο για την ίδια. Η 18χρόνη δεν ήταν ακόμα μία ταλαντούχα παίκτρια, που είχε μπροστά της μια πολλά υποσχόμενη καριέρα. αλλά κάποια που είχε ως στόχο να εξελιχθεί και να γίνει μία εκ των κορυφαίων στον κόσμο. Αν όχι η κορυφαία. Όπως και έγινε φυσικά. Η ίδια, και αφού μεγάλωνε ως επαγγελματίας, συνέχισε να μοιράζει απλόχερα ποδιές κάνοντας αυτό της το κόλλημα ως το σήμα κατατεθέν της, αποκτώντας παράλληλα, και με το σπαθί της, το προσωνύμιο Τομπίνιο από τον παίκτη που μεσουρανούσε εκείνο το διάστημα, και αγαπημένο της όπως η ίδια έχει παραδεχτεί, τον Βραζιλιάνο Ροναλντίνιο. Όπως άλλωστε έχει δηλώσει και η Έμιλι Σονέτ, αμυντικός και συμπαίκτρια της Χιθ σε ΗΠΑ και Πόρτλαντ: «Είναι σπάνιες οι φορές που έχω δεχτεί ποδιά. Ακόμα και στις προπονήσεις, που συνήθως είμαστε πιο χαλαρές από μια επίσημη αναμέτρηση, δεν δέχομαι ποδιές. Όσες φορές θυμάται να ακούγονται γέλια επειδή κάποια μου πέρασε την μπάλα ανάμεσα απ’ τα πόδια, ο θύτης ήταν η Τόμπιν».
Με μια διπλή ποδιά συστήθηκε και στο παγκόσμιο κοινό, κάνοντας το ντεμπούτο της με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Ήταν 19 Ιουλίου του 2009 σε ένα παιχνίδι με τον Καναδά όταν η 21χρόνη επιθετικός με μια ενέργεια, που θα έκανε ακόμα και τον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε να φαντάζει ως Αλέκος Τατσης, χόρεψε δύο αντιπάλους της, σχεδόν πάνω στη γραμμή, καταφέρνοντας μάλιστα να βγάλει και σέντρα. Ήταν η μέρα που ξεκίνησε ο μύθος της κατά συρροήν ζογκλέρ των γυναικείων γηπέδων και βασίλισσας της «ποδιάς». Η μέρα που ο Ντόρανς άφησε ελεύθερο το δημιούργημά του σε κοινή θέα και η μέρα που η ίδια άφησε το ταλέντο της να καλπάσει. Σε μια σπουδαία καριέρα, έχοντας κατακτήσει τα πάντα, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, καταφέρνει να βρίσκεται στην επικαιρότητα και για τις δράσεις της εκτός ποδοσφαίρου αλλά και για την επιρροή που έχει σε τόσες νέες γυναίκες (και άντρες) παγκοσμίως που μπορεί να θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο αλλά να μην διαθέτουν το ταλέντο ή ακόμα χειρότερα να μην έχουν το δικαίωμα. «Πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως η ευτυχία έρχεται μέσα από τίτλους, δόξα και χρήματα. Μετά από τόσα χρόνια καριέρας μπορώ να πω με σιγουριά πως η ευτυχία έρχεται μόνο όταν έχεις βρει την απαιτούμενη ισορροπία με τον εαυτό σου, προσπαθώντας να βελτιώνεσαι κάθε μέρα, ως άνθρωπος. Δεν έχει άλλωστε καμία σημασία να βελτιωθείς σαν αθλητής αν δεν το κάνεις πρώτα σαν άνθρωπος. Αν δεν έχεις μέσα σου αγάπη». Λέει η ίδια.
Ο κόσμος βλέπει ένα σπουδαίο αθλητή και σκέφτεται πως αυτά που κάνει με την μπάλα είναι μοναδικά. Πολλές φορές μαγικά. Ελάχιστοι νοιάζονται όμως πραγματικά και για τον άνθρωπο που βλέπουν. Ποιος είναι; Τι κρύβει πραγματικά μέσα του; Εισπράττει αληθινή αγάπη; Δίνει αληθινή αγάπη; Ο αθλητής και μια μπάλα στα πόδια. Χτυπάει και πονάει ξανά και ξανά. Σφίγγει τα δόντια και ρίχνεται και πάλι στην μάχη. Ο κόσμος τον θέλει πάντα εκεί, δυνατό, να κερδίζει. Για να τον αγαπήσει πρέπει να κερδίζει. Συνέχεια. Ωραία όλα αυτά αλλά λέω να κλείσω αυτό το κειμενάκι με μερικά λόγια της Τόμπιν Χιθ που φανερώνουν τον τρόπο που βλέπει την ζωή αλλά και ίσως τον λόγο που χαίρεται πραγματικά το ποδόσφαιρο και ίσως βάλουν αρκετούς από εμάς να σκεφτούμε: «Για μένα το παιχνίδι είναι μια μορφή Τέχνης και δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου δώσει ένα 90λεπτo. Θέλω να κερδίζω αλλά αυτό δεν είναι το σημαντικότερο στη ζωή. Η αγάπη είναι το σημαντικότερο. Για να γίνεις σπουδαίος ποδοσφαιριστής χρειάζεται ταλέντο και άπειρες ώρες δουλειάς. Δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος χρειάζεται μόνο αγάπη. Μπορείς να την βρεις απλά κλείνοντας τα μάτια».
Πηγή: sombrero.gr
